«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۴ خرداد ۱۰, شنبه

ما با این همه بصیرت مان سر درنمی آوریم ...

ما با این همه بصیرت مان سر درنمی آوریم؛ مقام معلم را به جایگاه «انبیاء اولی العزم» می رسانیم؛ تعریف و تمجید و تکریمش می کنیم؛ ولی قوت لایموت را از وی دریغ می کنیم. این چه ولایتی است ساخته ایم، خودمان هم نمی دانیم و کَاَنَّهُ استغفرالله خدای تبارک و تعالی هم از آن سر درنمی آورد.

از زبان «کیر خر نظام خرموش پرور»:  ب. الف. بزرگمهر   دهم خرداد ماه ۱۴۰۴

ویدئوی پیوست (برگرفته از تلگرام): ما با این همه بصیرت مان سر درنمی آوریم



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!