«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۱ مرداد ۱۱, سه‌شنبه

ابرویی که آرزویش را داشتی ـ بازپخشش

می بینی کیر خر؟! بوالله! ابروی قیطانی از این بهتر جایی نمی یابی؛ کمی پیر و پاتال است؛ ولی مگر خودت کم سن و سال داری؟ اصل، ابرویی است که آرزویش را داشتی که از بخت بد یا خوب روزگار، بهترینش در «ممالک محروسه ی شیطان بزرگ» پیدا شد. زود، تند، سریع، پیشنهاد ازدواج بده! کَاَنَّهُ شاید پذیرفت؛ خدا را چه دیدی؟ مانند خودت هم تا بخواهی، الا ماشاء الله پرچانه است و اگر تن به داشتن هَوو داد چه بهتر. آن یکی را می گذاری مانند همیشه پخت و پز و رُفت و روب کند و هر از گاهی ریشِ انباشته از فرشتگانِ آسمانی ات را شانه بزند و با این یکی می توانی از صبحِ کلّه سحر تا شام درباره ی هر چیزی زبان بریزی. او هم کم نمی آورد و برایت از خوبی های دمکراسی و دلار و بنیادهای نیکوکاری و اینا خواهد گفت تا زمینه ای برای ستیز همیشگی بر جای بماند و چشمه ی سخن سرایی هر دوتان نخشکد. بیگمان می دانی که رکوردار سخن سرایی در مجلس کشورشان هم هست.* دیگر بهتر از این نمی شود؛ بدو تا دیر نشده! وگرنه، آن لات بی همه چیز «یانکی» سرش را زیرِ آب خواهد کرد و تو به سزاوارترین دلداری که خدا برایت آفریده، دست نخواهی یافت.

ب. الف. بزرگمهر   نهم آبان ماه ۱۳۹۸

https://www.behzadbozorgmehr.com/2019/10/blog-post_258.html

* زیرنویس تصویر

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!