«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۲ مهر ۱۵, دوشنبه

جای دو تا موش اون زیر خالی!


تصویر کفش گل آذین و قفس مانندی در پایی آفتاب مهتاب ندیده درج کرده و نوشته است:
«حالا اینا حرفه ای هستن. دلم برای اونایی می سوزه که تو پیاده رو های پر از چاله و چوله از این مدل کفشا می پوشن و خیلی هم احساس شیکی و منحصر بفردی می کنند. نمی دونم شایدم یه جور هنر باشه. ما که بهره ای نبردیم و احتمالا دلیلشم همون کفشای ملی بود که ز گهواره و لابد تا گور پوشیده و خواهیم پوشید و بجای اینکه کف پاهامون از طول رشد کنند از عرض رشد فرموده اند ماشاء الله.»

می نویسم:
جای دو تا موش اون زیر خالی!

ب. الف. بزرگمهر  ۱۴ مهر ماه ۱۳۹۲

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!