آقا جان! این
همه گیر نده چرا این کار نشد، آنجا لفت و لیس شد؟ قاچاق چه شد؟ اختساد چه شد؟ ... چرا دُم خر درازه، چرا دَرِ دیزی بازه؟ ما هم دو دست داریم مانند همه ی
شما؛ گناه بسیاری از آن کم و کاستی ها و زیاده روی ها و تندروی و کُندرَوی ها هم
بر دوش دیگرانی است که بار خودشان را زده و رفته اند. ما که گفتیم شما می توانید! بروید
هر کار از دست تان برمی آید، انجام بدهید؛ چرا دوباره پیش خودمان می دوید و بار ما
را سنگین می کنید؟ خدا وکیلی، سزاوارترین کاری که می توانیم انجام دهیم و اجر الهی
هم دارد، همپا شدن در مراسم یادبودها، کفن و دفن و سوگواری برای این یا آن رَجُلِ
پر کشیده و نوشتن نامه های تسلیت مرگ عمه و عمو و خاله و داییِ نخبگان است. بجز
این ها کلی هم مکاتبات و مراودات با همسایه های دور و نزدیک ولایت داریم که وختِ
سر خاراندن هم نداریم. البته امام راحِل جای خود دارد؛ ما می توانیم ...
از زبان ملیجک بیکاره ی نظام: ب. الف. بزرگمهر ۱۳ خرداد ماه ۱۴۰۴
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر