«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۹ اردیبهشت ۷, یکشنبه

به شوخی می ماند؛ ولی شوخی نکرده اند ...

به شوخی می ماند؛ ولی شوخی نکرده اند؛* سایرین را آدم بشمار نیاورده اند؛ باریک تر بگویم: می خواهند سر به تن سایرین نباشد. با این همه نمود و نشانه در هر زمینه ای، هنوز باورتان نمی شود؟!

ب. الف. بزرگمهر  هفتم اردی بهشت ماه ۱۳۹۹

* بر پایه ی داده های «مرکز آمار ایران»، برای «دهک نخست روستایی» دسترسی به اینترنت ۲.۲ درصد و دسترسی به رایانه ۰.۵ درصد است. همین دهک در شهر، ۵.۸ درصد به رایانه و ۱۶.۲ درصد به اینترنت دسترسی دارد.

توانمندترین گروه [دهک؟] شهری، ۱۲.۴۶ برابر بیشتر از تنگدست ترین گروه شهری به رایانه و ۵.۱ برابر بیش تر به اینترنت دسترسی دارد.

با این بیدادگری در دسترسی به فراخنای راست نما** (بجای «فضای مجازی»)، آیا سخن از «آموزش مجازی» به جوک نمی ماند؟

برگرفته از «تلگرام»  ششم اردی بهشت ماه ۱۳۹۹ (با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب:  ب. الف. بزرگمهر)

** پیشنهاد شده به واژه نامه ی «آبادیس»:
با بدیده گرفتن روند پیشرفت فن آوری های رایانه ای و رسانه ای و کمرنگ و  زدوده شدن گام بگامِ مرز میان فراخنای راستین و ناراستین، ساختگی یا اَهستیک، واژه ی پیشنهادی «راست نما» را باریک تر از دیگر برابرها می بینم. 

ب. الف. بزرگمهر  هفتم اردی بهشت ماه ۱۳۹۹

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!