«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۸ اسفند ۲۰, سه‌شنبه

"سازماندهندگان" ما گناهی ندارند؛ کون شان گُهی است!

"سازماندهندگان" ما گناهی ندارند؛ کون شان گُهی است؛* آن ها به پارسی سخن می گویند؛ ولی از ایران و ایرانی بودن و بگونه ای دربرگیرنده تر، آدمیت بویی نبرده اند؛ کمابیش همه ی آن ها مزدوران ایرانی تبار کشورهای امپریالیستی باختر زمین اند که اگر جیب های شان را بگردید، دستِکم گذرنامه ی یکی از آن کشورها را خواهید یافت؛ بیش ترِ کار و بار و حساب پس دادن های شان نیز در همان کشورهاست و ایران برای شان جز جایی برای چاپیدن و انباشتن و بار زدن به کانادا و اینا بیش نیست؛ به همین شَوَند است که هیچکدام شان را نمی توان آدم بشمار آورد! آن ها خرموش ها و خرموش زادگانی در کارِ جویدن ریشه های ایران اند و برجسته ترین کاریایی که بر دوش گرفته اند، نابودی ساختارهای اقتصادی ـ اجتماعی میهن مان است؛ آن ها توده ها مردم میهن مان را «به مرگ گرفته اند که نابود کنند».** با همه ی آزمون هایی که بویژه از سال ۱۳۸۸ به این سو پس داده اند، هنوز هم چشمِ نیاز به چنین جانورانی دوخته و دست بدامن شان می شوید تا شاید کاری انجام دهند؟! زهی پندار بیهوده!

سرنگون باد گروهبندی های خرموش اسلام پیشه ی فرمانروا بر میهن مان!

ب. الف. بزرگمهر  ۲۰ اسپند ماه ۱۳۹۸

* چینی ها که از دو ماه پیش، درگیر بزرگترین نابسامانی بهداشتی از هنگام بنیانگزاری «چین نو» در سال ۱۹۴۹ ترسایی بوده اند، اینک می گویند که پایان واگیری «ویروس کرونا» با چاره اندیشی های گرفته شده، نزدیک است. رهسپاریِ «شی جین پینگ»، رییس جمهوری چین به «ووهان» نیز بیانگر این داو است.

چینی‌ها با سازماندهی دانشورانه به یاری آبخُست سازی (قرنطینه) توانستند «کرونا» را مهار نمایند؛ ولی سازماندهندگان (مدیران) ما از چینی‌ها تنها خود «کرونا» را به ارمغان آوردند و آزمون های کامیابانه شان را شیوه کارِ «سده های میانی» خواندند!

برگرفته از «تلگرام معلمان عدالتخواه»  ۲۰ اسپند ماه ۱۳۹۸ (با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب:  ب. الف. بزرگمهر)

** «به مرگ گرفته اند که نابود کنند» ب. الف. بزرگمهر  ۱۱ آذرماه ۱۳۸۹

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!