«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۹ آذر ۲۵, سه‌شنبه

این چه بیدادی است که بر توده های مردم ایران روا داشته اند؟

باری دیگر، در هم کوبیدن آلونک خانواده ای تهیدست، این بار در برزنِ «قله» ی تبریز بدست گماشتگان شهرداری آن شهر. در ویدئوی پیوست، کوشش جانکاه زنی (کدبانوی خانه؟) برای جلوگیری از این تبهکاری با انداختن خود روی دیواری کوتاه را گواهید (ویدئوی پیوست و بنیاد داده ها برگرفته از «تلگرام» ۲۵ آذر ماه ۱۳۹۹ با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب است.  ب. الف. بزرگمهر)

این چه بیدادی است که گماشتگانِ گوش بفرمانِ «ششلول بندهای جامعه جهانی» بر توده های مردم ایران روا داشته اند؟

سرنگون باد گروهبندی های خرموش اسلام پیشه ی فرمانروا بر میهن مان!

ب. الف. بزرگمهر  ۲۵ آذر ماه ۱۳۹۹

ویدئوی پیوست: این چه بیدادی است که بر توده های مردم ایران روا داشته اند؟



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!