سلام علیکم و رحمت الله
و برکاته! ما هنوز اینجاییم. حال مان بحمدلله
خوب است و در این سبزه زار خوش و خُرَّم غمِ خورد و خوراک نداریم. همینجا می خوریم؛ همینجا می
رینیم و شُکر خدا می گوییم. می گویید زیست بوم پیرامون را آلوده می کنیم؟ چکار
کنیم؟ مگر از دست ما کاری دیگر برمی آید؟! خواست خداست و خود او ما را اینگونه
آفریده است. شما هم چون دست تان نمی رسد به اندازه ی ما بخورید و برینید به ما رشک
می ورزید و زیست بوم و اینا را بهانه می کنید. آن سلامُ علیکُمی هم که بر
زبان آوردیم، برای شما بخت برگشتگان نبود؛ سخن خداوند است و پاسخ ما به او برای
همه ی نعمت هایی که به ما ارزانی داشته است.*
حالا هم بروید پیِ کارتان و وقت مان را بیش از این نگیرید.
از زبان آخوندک سوی راست پَرتور: ب. الف. بزرگمهر پنجم اسپند ماه ۱۳۹۹
* «چون نمازگزار از مقام سجود كه سرّ سجود فناء است به خود آمد و حالت
هوشياري به او دست داد و از حال غيبت خلق به حال حضور، رجوع كرد، به موجودات سلام
مي‌دهد، سلام كسي كه از سفر و غيبت برگشته است، پس از اين رجوع، اول به نبي اكرم ـ
صلي الله عليه و آله و سلّم ـ سلام مي‌دهد و بعد از آن، به اعيان ديگر موجودات و
جميع ملائكه خدا و انبياء و مرسلين كه در اين سفر همراه او بودند سلام مي‌كند و
سلامت آنها را از خدا تقاضا مي‌كند.» گفته ی آخوند خمینی درباره ی روی سخنِ
سلام‌هاي پایانی نیایش، برگرفته از تارنگاشت «مرکز مطالعات و پاسخگویی به شُبهات حوزه علمیه قم»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر