هر کاری که از دست مان برمی آمد برای نابودی روسیه انجام
دادیم. خواستیم اختسادش را زمینگیر کنیم و روبل را به پشیزی دگردیسیم، نه تنها
بجایی نرسید که ناساز با آن، نیرومندتر شد و بیم اینکه بسوی سوسیالیسم نیز سمتگیری
کنند و ما بویژه از این بیش از هر چیز دیگری می ترسیم، افزایش یافت. همه ی دروغ
هایی هم که دستگاه های خبرچینی مان پیرامون ددمنشی سربازان روسی بافته بودند، نخش
بر آب شد. ناساز با همه ی این ها دشواری های خودمان که همه را بگردن «کووید» می
انداختیم و سپس «ویروس پوتین» را جایگزین آن نمودیم تا آنجا افزایش یافت که
همکاران پر و پا قرص مان هم جا تهی کرده و کناره گیری می کنند. گرانی سرسام آور
یقه ی خودمان و همدستان اروپایی مان را گرفت و از همه بدتر، توده های مردم
آمریکایی بویژه سیاهپوستان که پیش تر به ما رای داده بودند بریش مان می خندند. حتا
خدا هم بگمانم از ما روی برگردانده و از ناسزاهایی که از سر بیچارگی بر زبان رانده
بودیم، خشمگین است. فشرده ی سخن اینکه:
گل بود؛ به سبزه نیز آراسته شد.
از زبان «پرزیدنت بادبادی»: ب. الف. بزرگمهر ۱۶ خرداد
ماه ۱۴۰۱
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر