فراموش کردن دردها ضرورت آدم‌ها و کار گذشت زمان است؛ اما فراموش کردنِ جنایات، زخم های ناسور مان را التیام می‌بخشد؟ نه! جنایت، فراموش شدنی و بخشیدنی نیست.
اين جهان قصابخانه‌ى انسانو ما تماشاچيانِ زنده بگور
آنقدر نعره سرداديم
تا آسمان درهايش را بست
زمين خون می‌نوشد و جان مى‌بلعد
انسان خون می‌ريزد و جان ميدَرَد
ما با گلو هاى دريده فرياد ميزنيم
ما تمام نمی‌شويم
ما دود می‌شويم ...
و بعد فراموش می‌شويم؟
هلیه جدیر
برگرفته از «تلگرام» ۱۱ تیر ماه ۱۴۰۱
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر