همانطور که اطلاع دارید در روزهای اخیر، تهدیدهای
رژیم نژادپرست و فاشیست ترکیه علیه مردم بی پناه کورد در روژاوای میهن افزایش یافته
و پس از چندین ماه رجزخوانی از سوی ترکیه و عشوه گری از جانب رژیم آمریکا، سرانجام
با عقب نشینی نیروهای آمریکایی راه برای هجوم ارتش ترکیه به «کنفدراسیون دمکراتیک
شمال و شرق سوریه» (روژاوای کوردستان) هموار شد. رژیم فاشیست ترکیه برای آغاز یورش
و اشغالگری خود، روز تاریخی ۹ اکتبر را انتخاب کرد که روز آغاز توطئۀ مشترک سازمان استخبارات ترکیه
(میت)، موساد رژیم اسرائیل، اتحادیۀ اروپا و سازمان سیای آمریکا علیه رهبر خلق کرد،
عبدالله اوجالان و همچنین جنبش آزادیخواهی خلق کوردستان بوده و برای کوردها روزی
معنادار بشمار می آید. در سال ۱۹۹۸ در شرایطی که جنبش آزادیخواه کوردستان روز به
روز در حال پیشروی بود، رژیم ترکیه و همزمان رژیم اسرائیل، نیروهای نظامی خود را
در مرزهای روژاوای کوردستان و همچنین در مرزهای غرب سوریه ـ که کمپ شهید معصوم
کورکماز (رفیق عگید) در آنجا قرار داشت ـ مستقر کردند و رژیم سوریه نیز در مذاکره
با رژیم ترکیه، این حق را برای ارتش ترکیه قائل شد که برای سرکوب خلق کورد تا عمق ۵ کیلومتری وارد
خاک سوریه شده و به اشغال خاک کوردستان دست بزند. «توافقنامۀ آدانا» که تحت نظارت
رژیم اسلامی ایران و مصر نوشته شد و منافع رژیم های ترکیه و اسرائیل را مورد توجه
قرار داد، آغاز روند تازه‌ای در تاریخ خلق کوردستان بود و توطئۀ بین‌الدولی علیه
رهبر خلق کورد نیز با تکیه بر این توافقنامه اتفاق افتاد و در نهایت به توطئۀ هواپیماربایی
مشترک در کنیا و تحویل دادن رهبر «آپو» به رژیم فاشیست ترکیه ختم شد.
واقعیت این است که عملیاتی که اکنون با عقب
نشینی آمریکا و از سوی نیروهای ترکیه آغاز شده، توطئۀ مشترک تازه ای است که علیه
جنبش آزادیخواه کوردستان و فراتر از آن، تنها نقطۀ روشن آزادی و دموکراسی در خاورمیانه
یعنی «کنفدراسیون دمکراتیک» سازمان داده شده است. در این توطئۀ تازه همۀ نیروهای
منطقۀ خاورمیانه نقش خود را ایفا کرده و اگرچه نیروهایی همچون ایران یا روسیه
ظاهراً با اشغالگری ترکیه مخالفت نشان می دهند، اما از سوی دیگر و همزمان به
بازگشت به «توافقنامۀ آدانا» دعوت می‌کنند و این امر خود نشانگر آن است که این نیروها
در اصل با سیاست اشغالگری و تجاوز فاشیست‌های ترکیه مشکلی ندارند. واضح است که در
این مرحله به این توافق رسیده‌اند که از هر طریقی، اصلی ترین دستاورد جنبش آزادیخواهی
خلق کورد و خلق‌های دیگر منطقه را از میان بردارند. اگر نقش آمریکا این است که نیروهای
خود را از مرزها به عقب بکشد و در برابر نسل کشی خلق‌های منطقه سکوت اختیار کند،
نقش ایران و روسیه نیز این است که در از میان برداشتن کنفدراسیون بدست ترکیه
تماشاچی باشند و با وارد آوردن فشار بر اساس پایبندی به «توافقنامۀ آدانا»، ترکیه
را وابدارند که پس از نسل کشی و کشتار تا ۵ کیلومتری مرز عقب‌نشینی کرده و منطقه‌ای پاکسازی
شده را به ائتلاف بورژوازی اسلامی ایران و رژیم سوریه بسپارد تا از این طریق، مافیای
اقتصادی سپاه پاسداران از بازار ساخت و ساز پس از جنگ بی‌نصیب نماند و دست در دست
بورژوازی ساخت و ساز ترکیه بگذارد که در انحصار اسلامگراها نیز هست و از هم اکنون
نقشه‌های ساخت و ساز شهرک‌ها و شهرهای استعماری را در مناطق مختلف کنفدراسیون
آماده کرده است! اتحادیۀ اروپا نیز که با مسئلۀ پناهندگان دست به گریبان است و
سالانه ۶ میلیارد دلار به ترکیه باج پرداخت می‌کند تا جلوی ورود موج پناهندگان
به اروپا را بگیرد و هنوز از یاد کسی نرفته که در اشغال عفرین از سیاست ضد بشری
ترکیه پشتیبانی می کرد، نه تنها چشمانش را به روی اشغالگری ترکیه بسته است که مستقیماً
از سیاست شهرک سازی و اسکان پناهندگان در کنفدراسیون نفع می‌برد.
این سیاست ضد انسانی سرمایه داری ترکیه و
متحدانش در شرایطی صورت می گیرد که دوران تازه‌ای در سیاست خاورمیانه آغاز شده است
که خلق کورد نقش بسیار برجسته‌ای در آن یافته و دیگر هیچ نیرو و جناحی نمی‌تواند
همچون گذشته این خلق را نادیده گرفته و یا به صورت یکسویه بر ضد منافع آن اقدامی
انجام دهد. تجربۀ کنفدراسیون نشان داده که خلق کورد نه تنها برای رهایی خود صاحب
اراده است که این توانایی را دارد تا راه درست دموکراسی و سوسیالیسم و مبارزه برای
آزادی و برابری را به خلق‌های دیگر نیز نشان بدهد. تجربۀ کتفدراسیون نشان داد که
آزادی زنان با اراده و سازماندهی میسر است و در دوره ای که جریان‌های راستگرا هر چیزی
و حتی آزادی و برابری زنان را به بازی و مسخرۀ خود تبدیل کرده اند، این زنان
روژاوا و کنفدراسیون بودند که امید به آزادی و برابری را در قلب زنان آزادیخواه
جهان زنده کردند. باید گفت که ارزش‌های کنفدراسیون و اهمیت سیاست رادیکالش نیاز به
بحث بیشتر و مفصل تر داشته و در این مطلب نمی گنجد.
اکنون دستاوردهای کنفدراسیون که در نتیجۀ بیش
از ۴
دهه مقاومت و مبارزۀ رادیکال علیه دولت ـ ملت های اشغالگر خاورمیانه ـ بویژه رژیم
فاشیست و نژادپرست ترکیه ـ بدست آمده اند به دلیل هجوم وحشیانه و غیرانسانی ارتش
فاشیست ترکیه در معرض خطر قرار گرفته است. خلق کورد و خلق های دیگر منطقه که همراه
با یکدیگر نمونه‌ای چشمگیر از همزیستی را پدید آورده بودند، اکنون در خطر نسل‌کشی
قرار گرفته و زندگی اشتراکی و سیستم سیاسی دمکراتیک شان ـ که در نتیجۀ ارادۀ مشترک
شان شکل گرفته است ـ با تجاوز و توحش رژیم ضد بشری ترکیه به خطر افتاده است. افزون
بر این، اقلیت‌های دینی همچون مسیحیان و ایزدی‌ها نیز که در کنفدراسیون به شیوه‌ای
آزاد زندگی می‌کنند، در خطر کشتار و نسل کشی هستند و این احتمال وجود دارد که بار
دیگر نسل‌کشی ارمنی ها و آشوری‌ها بدستِ دولت «ترک‌های جوان» (۱۹۲۵ـ ۱۹۱۴) یا
فرمان نسل‌کشی کردهای ایزدی (۲۰۱۴)
تکرار شود. همچنین این خطر وجود دارد که با تلاش های ترکیه،
همچون اصلی‌ترین حامی «دولت اسلامی عراق و شام» (داعش)، این سازمان ضد بشری که با
پیکار مبارزان «نیروهای سوریۀ دمکراتیک» نابود شده بود، بار دیگر زنده شده و تحت
رهبری اردوغان به جنایت بپردازد.
این وظیفه بر دوش همۀ آزادیخواهان، نیروهای
سیاسی دمکراتیک، سوسیالیست ها، کمونیست‌ها و همۀ جوامع و گروه‌هایی که تشنۀ دمکراسی
بوده و سود و منافع خود را در زیست مشترک و سیاست رادیکال اجتماعی می‌بینند، قرار
دارد که از تجربۀ روژاوا و «کنفدراسیون دمکراتیک شمال و شرق سوریه» دفاع کرده و با
ایجاد فشار در رسانه‌ها و افکار عمومی، مخالفت خود را با عملیات رژیم فاشیست ترکیه
نشان بدهند. از خلق کورد در هر جای جهان ـ بویژه در روژهلات کوردستان و منطقۀ
کرماشان، ایلام و لرستان ـ می‌خواهیم که در برابر این اشغالگری و تجاوز ساکت
ننشسته و اعتراض خود را با آمدن به خیابان‌ها اعلام کنند. همچنین از خلق یارسان،
در کرماشان و نیز دیگر نقاط ایران همچون آذربایجان، مازندران، لرستان، تهران و ...
و نیز در دیگر کشورهای جهان می‌خواهیم که به عنوان جامعه‌ای که مستقیماً در دمکراسی
دارای منفعت بوده و با دل و جان خواستار و تشنۀ زیست مشترک و دمکراتیک است، پیشآهنگی
اعتراضات علیه رژیم فاشیست و ضد بشری ترکیه را در دست بگیرد و با فعالیت خود حمایتش
را از این تنها نمونۀ سیاست اخلاقی و انسانی همزیستی انترناسیونالیستی در منطقه
نشان بدهد. تردیدی نداریم که تنها راه برای پیروزی، مقاومت و پایداری خلق‌هاست که
تنها با اتحاد و رزم مشترک خلق‌ها بدست می‌آید.
زنده‌باد همبستگی و رفاقت خلق‌ها!
زنده‌باد کنفدرالیسم دمکراتیک!
پاینده باد انقلاب خلق‌های خاورمیانه!
این بیانیه از سوی اینجانب اندکی بویژه در نشانه
گذاری ها ویرایش شده است. برنام را ویرایش و بازنویسی نموده ام. ب.
الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر