«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۴ دی ۱۲, شنبه

گاهی یادم میره بزرگ شدم ...

گاهی یادم میره بزرگ شدم ... شاید یادم میره چند سالمه .لباسای بچگی برام کوچیک شدن ...

رویا نبوده، نه نبود؛ ولی انگار واقعی هم نبوده روزها و شبهایی که گذشتند و به من فهموندند برای کودک وار زیستن دیگه دیر شده و برای بلند خندیدن، دویدن ...حرف زدن ...حرف زدن ...

دیگه شب ها رازدار بودند و روزها آبستن رازهای شب .

نپرسیدند از من؛ خودم هم دیر فهمیدم. برای بزرگ شدن دیر نبود و برای گم شدن در خاطرات مبهم کودکی ...

از «گوگل پلاس» با اندک ویرایش درخور در نشانه گذاری ها از سوی اینجانب: ب. الف. بزرگمهر

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!