«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۴ بهمن ۸, پنجشنبه

در ولایت آسمانی ریسمانی، برای هیچ چیز نباید شگفت زده شد ...

از اینکه در آن یادداشت رد صلاحیت فلان یا بهمان نهاد پوشالی، پیشه ی آن علّامه ی تازه تراشیده شده را «نوه امام راحل» درج کرده اند، شگفت زده شده است. گرچه، اسکار وایلد، سخنی درست و سنجیده زده که «تنها کودن ها شگفت زده می شوند»، او، من و شما به عنوان ایرانی، همگی حق داریم، روزانه چندین بار هم که شده از این یا آن پدیده ی بی همتا شگفت زده شویم:
از آن رهبر ساده زیست +۹۵ میلیارد دلاری گرفته تا این «یادگار دست دوم امام» که هنوز غوره نشده، مویز شده است؛ آدم با خود می اندیشد:
آخر این هم شد شغل!

با این همه، در این ولایت آسمانی ریسمانی، برای هیچ چیز نباید شگفت زده شد و همه چیز همانگونه است که خدا می خواهد؛ همچنانکه «نوه امام راحل» بودن نیز خودبخود، پیشه ای شایسته بشمار می آید.

می بینید؟ با آنکه حق، همیشه با حضرت علی است؛ ولی اسکار وایلد هم درست گفته است.

ب. الف. بزرگمهر   هشتم بهمن ماه ۱۳۹۴

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!