ﻫﺮﮐﻪ ﺭﺍ ﺷﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﺮ، ﺭﺧﺖ ﻋﺰﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ
ﺍﯾﻦ ﺧَﺴﺎﻥ، ﻣﺴﺖ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻏﻠﺘﺎﻧﺪﻧﺪ
ﻋﺎﻓﯿﺖ ﭘﯿﺸﻪ ﻧﻤﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ
ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺧﺮﻣﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻣﺎﻥ ﺭﻭﯾﺎﻧﺪﻧﺪ
ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮔﺬﺭ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺭﺍ
ﭼﺎﻭﻭﺷﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﺮﺍ ﻣﻮﯾﻪ ﮐﻨﺎﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ
ﮐﺸﺘﻪﯼ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﻨﻢ
ﺷﻌﺮ ﻣﻦ، ﻧﻐﻤﻪﯼ ﻣﻦ، ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ
علی صبوری
برگرفته از «تلگرام» ۱۶ مهر ماه ۱۳۹۹
برنام را از متن سروده برگزیده ام. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر