«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۵ دی ۲۱, سه‌شنبه

مولانا جلال الدین محمد بلخی رومی، باریک تر دیده بود

نوشته است:
«ایجاد دوگانگی و چند گانگی در میان رعیت ها و بردگان سبب می شود که آن ها، نیروها و توان مادی و معنوی خویش را برای رویارویی با یکدیگر بکار گیرند. فرمانروایی بر رعیت ها و بردگان خسته و از توان افتاده از فرمانروایی بر مردمی همدل و همپیمان بر راستی ها آسان تر است.» (از «گوگل پلاس» با ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب: ب. الف. بزرگمهر) و برای گواهمند نمودن سخن، بخشی از یک سروده ی زیبا و ژرف اندیشانه از مولانا جلال الدین محمد بلخی رومی نیز بر آن افزوده است:
ای بسا هندو و ترک همزبان
ای بسا دو ترک چون بیگانگان
پس زبان محرمی خود دیگرست
همدلی از همزبانی بهترست

با خود می اندیشم:
چندان نادرست نمی گوید؛ گرچه، سایه روشنی از برخوردی تا اندازه ای فراطبقاتی و نادانشورانه از دیدگاه «دیالکتیک ماتریالیستی» نیز دربردارد. آنگونه که مولانا جلال الدین محمد بلخی رومی از گوشه چشمی دیگر، سده ها پیش دیده و بر زبان آورده، درست تر است!

ب. الف. بزرگمهر ۲۱ دی ماه ۱۳۹۵

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!