«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۴ مهر ۲۸, سه‌شنبه

جهان مجازی به ما آموخت ...

جهان مجازی به ما آموخت:
زن و مرد، می توانیم باهم مهربان باشیم؛
حرف دلمان را آزاد بنویسیم و بیان کنیم؛
می توانیم خودمان باشیم؛
می توانیم از دور دوست بداریم و دوست داشته شویم؛
می توانیم به کسانی دل ببندیم و اعتماد کنیم که هرگزندیدیم شان؛
می توانیم جنسیت را فراموش کنیم و بی چشمداشت دوست باشیم.

این جهان به ما آموخت :
پیشکش یک گل و ستایش زیبایی ها و احوالپرسی با جنس مخالف نه تنها گستاخی نیست که مهربانی و ارژگزاری است.

دیگران را بی هیچ پیشداوری بپذیریم!

جهان مجازی، فضای دل ماست؛ این فضارا پاک نگه داریم!

از «گوگل پلاس» با اندک ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب؛ برنام، برگرفته از متن است.    ب. الف. بزرگمهر

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!