«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۵ شهریور ۱۲, جمعه

سودی دوسویه، ناروا و آلوده به فریب و نیرنگ!

تصویر پیوست را درج کرده و نوشته است:
بزرگترین تصویر از دورویی در جامعه هنگامی است که به تنگدستان، جامه های کهنه و پسمانده ی خوراکت را می دهی و به توانگران هدیه هایی گرانبها که به آن ها نیازی ندارند.

از «گوگل پلاس» با ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب: ب. الف. بزرگمهر

فریبکاری بزرگ تر، پذیرش چنین شرایط و کمک به پایداری آن است که برای برخی نیز به ناندانی دگردیسه می شود تا هم از آن مستمندان در برابر دستمزدی ناچیز، بهره کشند و هم به همین بهانه از کمک های مردمی نیکوکار بهره مند شوند:
سودی دوسویه، ناروا و آلوده به فریب و نیرنگ!*

ب. الف. بزرگمهر   ۱۲ شهریور ماه ۱۳۹۵

* اگر بخت آن را بیابم، درباره ی ساز و کارهای چنین بهره کشی هایی که با نیکوکاری می آغازد و به ناندانی های گاه پر و پیمانی می انجامد، جداگانه خواهم نوشت.   ب. الف. بزرگمهر 

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!