ما ناچار شدیم پا به میدان گذاریم ...
نخواهم کسی گُزید ازین پس به جای او
|
که هرگز ندیده‌ام بُتی با وفای او
|
چو جاوید زنده است دلم در هوای او
|
سزد گر به زندگی بمیرم برای او
|
که نادر فتد ز کونِ فیل نگاری چنین خلیق
|
|
چو خواهم ازو شراب دَوَد گرم در وثاق
|
صُراحیّ و جام را فرود آورد ز طاق
|
بریزد ز دست خویش می از شیشه در ایاق
|
پس آنگاه به دست من دهد با صد اشتیاق
|
که بر یاد لعل من بنوش این می رحیق
|
|
چو من درکشم قدح سُراید که نوش باد
|
به قول قلندران همه جُزو هوش باد
|
هزار آفرین ترا به جان از سروش باد
|
به جز در ثنای تو زبان‌ها خموش باد
|
که شهزاده را به صدق تویی داعی صدیق
|
|
زهی بخت حاسدت شب و روز در رقود
|
به میزان خشم او تن دشمنان وقود
|
کمان از تو ممتحن چنان کز محک نقود
|
سزد عقد جو ز هر کمند ترا عقود
|
سزد بُرج سُنبله دَواب ترا علیق
|
|
گزیده ای از یکی از سروده های قاآنی با
اندک دستکاری درخور! ب. الف. بزرگمهر
رَحیق = شراب بی دُرد و گوارا
رقود = به خواب شده
وقود = آنچه بدان آتش افروزند
نُقود = جمع نَقد، نقدینگی
بُرج سُنبله = کم و بیش هم ارز شهریور
ماه
دَواب = ستوران، اسبان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر