«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۰ آبان ۲۳, یکشنبه

دلم چون سیر و سرکه می جوشد ...

دلم چون سیر و سرکه می جوشد؛ باید کاری کنم کارستان. اینگونه دیگر نمی توان پیش رفت؛ مهار جهان از دست مان درمی رود و «جامعه جهانی» نازنینی که ساخته ایم، رفته رفته آب می رود. باید کاری کرد ...

از زبان «پرزیدنت بادبادی»:  ب. الف. بزرگمهر   ۲۳ آبان ماه ۱۴۰۰



هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!