«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۸۸ اسفند ۱۲, چهارشنبه

اگر ضرورت ایجاب کند ... با عبایشان باله نیز خواهند رقصید!

تفاوت چندانی نمی کند که این یکی فلان آخوند دین فروش کنونی یا آن دیگری بهمان حاج آقای بزرگ درگذشته است.

پدرانشان کمی دورتر، در دوران پیش از مشروطه، ماه به ماه برای دریافت مقرری ماهیانه شان جلوی کنسولگری های انگلیس، گاه سوار بر الاغ هایشان صف می بستند (نگاه کنید به داستان تاریخی «تبریز مه آلود»).

اینجا، برای دست بوسی علیا مخدره صف بسته اند.

فردای روزگار، اگر ضرورت ایجاب کند و مصلحت حکم کند، با عبایشان برای اربابان تازه، باله نیز خواهند رقصید!

ب. الف. بزرگمهر  

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!