«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۱ اسفند ۱۷, چهارشنبه

گُه، گُه را می جوید؛ گُهدانی هر دو را

برای هیچ و پوچ نبود که این تارنگاشت را «چوب دو سر گُه» نامیدم. در «روز جهانی زن» پرتورهایی از «زنانی که نگرش نسبت به سیاست را تغییر دادند»، گنجانده که جز «ایندیرا گاندی» و «دیلما روسُف»، آنهم تا اندازه ای، سایرین کُلفَت ها و مزدوران آنچه «جامعه جهانی» نامور شده یا دست بالا زنانی پا در هوا و ابزار دستِ «از ما بهتران جهان» بیش نبوده و نیستند.

در زبانزدی کهن گفته می شود: «آب، آب را می جوید؛گودال هر دو را»؛ بدین سان، برای هر دو سوی گرداننده ی این تارنگاشتِ مزدور که زبان پارسی آن نیز دچار لَنگی ها و نارسایی های فراوان است، آن زبانزد زیبا اینچنین رنگ می بازد:
گُه، گُه را می جوید؛ گُهدانی هر دو را

ب. الف. بزرگمهر   ۱۷ اسپند ماه ۱۴۰۱

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!