«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۸۸ شهریور ۱۷, سه‌شنبه

برای همه کارگران و کوشندگان طبقه کارگر و به یاد رحمان هاتفی


این تصویری از جنگلی تازه به آتش کشیده شده است. سبزه ها دوباره از میان خاک سوخته سربرآورده اند. دیر نیست که نهال های سبز و نورسته نیز چندی دیگر رُخنمون شوند و سپس بازهم به درختانی تنومند و پر سایه فرارویند. می توان جنگل را آتش زد، ولی از ریشه هایی که تا ژرفا در خاک فرو رفته اند، دوباره سبزه و نهال های جوان خواهد رُست و زخم ِ زمین سوخته را مرهم خواهند گذاشت. جنگل دوباره سبز خواهد شد!

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!