«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۸ مرداد ۲۰, یکشنبه

چوب آن را کسانی می خورند که در بندند!

آنچه در نوشته تصویر پیوست آمده بویژه از این سویه برجسته تر می شود که بیدادگاه های خرموش ها از هر خبر دروغ یا همراه با گزافه گویی و یا هرگونه داده پردازی کژدیسه شده از سوی کاسه های داغ تر از آشِ نویسنده در این یا آن رسانه، اتهامی تازه برای کسانی که کوچک ترین گناهی از آن ها سر نزده، می تراشند تا بر گناهان ناکرده شان بیفزایند. چنان رفتار و کرداری، کمکی ناسرراست به خرموش های فرمانروا بر میهن مان است و باید از انجام آن ها خودداری ورزید! همچنین باید این سخن باریک و پاکیزه (نکته) را بگوش و دیده گرفت که برخی از اینگونه خبرسازی ها و داده پردازی های ساختگی، کارِ مزدوران خود خرموش ها با همان آماج یاد شده در بالاست. باید از هرگونه دروغ پردازی، گزافه گویی و کژدیسه نمودن آنچه براستی انجام شده یا بر زبان آمده، خودداری ورزید! چوب آن را کسانی می خورند که در بندند!

ب. الف. بزرگمهر   ۲۰ اَمرداد ماه ۱۳۹۸

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!