«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۲ دی ۱۰, سه‌شنبه

خودکرده را چاره نیست!


دوره ای شده که همه چیز صاحب دارد؛ غیر از دین و معارف. همه متولی دین شده اند. اگر درباره ی طب بخواهیم صحبت کنیم، باید آقای دکتر بیاید. اما دین؟! طرف می نشیند، چشمش را هم می بندد و می گوید: 
فکر می کنم فلان آقا اشتباه کرده؛ فلان چیز حلال است و ...

دین به همین سادگی است؟! همه الان صاحب معارف شده اند. همه عارف شده اند.

به جوانی گفتم: چرا می روی فلان جا؟

گفت: حاج آقا سیمش متصل است.

گفتم: تو مبتدی هستی؛ سیم را هم تشخیص می دهی؟!

من اسم این عرفان را گذاشته ام: عرفان سیمی!

هر کسی را بهر کاری ساخته اند. متخصص مهم است. یک آسپیرین، ما از دست غیر متخصص نمی خوریم؛ بعد درباره دین ... (استاد فاطمی نیا)

از «گوگل پلاس» با ویرایش درخور در نشانه گذاری ها از سوی اینجانب؛ عنوان از آنِ من است.     ب. الف. بزرگمهر

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!