«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۴۰۲ فروردین ۱۲, شنبه

اگه از خطِّ قِرمزِ ولایتُم بِخِی ای وَر بِجّی، غوغا راه مِندازُم! ـ بازپخشش

جوانی پیرامون دهی می گشت. در میان جالیزی، زنی دید که زیر سایبان نشسته بود و خطاب به او چیزی می گفت. به کنار پرچین رفت و پرسید:
چه می گویی؟

زن با گویش غلیظ روستایی گفت:
مِگَم، جِوونی! اگه بِخِی از پرچینُم ای وَر بِجّی غوغا را مِندازُم!۱

جوان از پرچین گذشت؛ گفت:
نمی فهمم؛ منظورت چیست؟ غوغا برای چه راه بیندازی؟

زن گفت:
اگه بییِی نِزیک، بِخِی وَرِ دِلُم بِشینی، غوغا را مِندازُم!۲

جوان رفت زیر سایبان کنار او نشست. زن گفت:
اگه بِخِی ماچُم کنی موچُم کنی، غوغا را مِندازُم!۳

جوان او را در آغوش گرفت و به بوسیدن سرگرم شد. زن گفت:
یه وَخ نِخِی دَس زیر شِلیتُم کنی که غوغا را مِندازُم!۴

جوان دست به زیر شلیته ی او برد. زن گفت:
جِوونی! یه بار درازُم نِکِنی که غوغا را مِندازُم!۵

همین که جوانک او را به کار گرفت، زن گفت:
جِوونی! خیر اِز عمرِت نِبینی! هِر کار کو دِلِت مُگُف کِردی؟ اگه بِخِی جَلدی فارغ شی، غوغا را مِندازُم!۶

پی نوشت:

۱ ـ  می گویم، جوانک! اگر بخواهی از پرچین من این طرف بجهی، غوغا راه می اندازم!

۲ ـ اگر بیایی نزدیک، بخواهی بَرِ دل من بنشینی، غوغا راه می اندازم!

۳ ـ اگز بخواهی ماچ و موچم کنی، غوغا راه می اندازم!

۴ ـ یک وقت نخواهی دست زیر شلیته ام بکنی که غوغا راه می اندازم!

۵ ـ جوانک، ناگهان درازم نکنی که غوغا راه می اندازم!

۶ ـ جوانک! خیر از عمرِت نبینی! هر کار که دلت می گفت، کردی؟ اگر بخواهی زود فارغ بشوی، غوغا راه می اندازم!

برگرفته از «کتاب کوچه»، حرف الف، دفتر سوم، زنده یاد احمد شاملو، چاپ دوم، تابستان ۱۹۹۵ (با اندک ویرایش و پارسی نویسی از سوی اینجانب؛ برنام از آنِ من است. ب. الف. بزرگمهر)

https://www.behzadbozorgmehr.com/2015/12/blog-post_20.html

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!