بحمدلله تاکنون کارهای بزرگی انجام شده و با همه ی گزندهایی که «عزراییل» بر پیکر ولایت مُقَدَّس مان زده و رهبر عظیم الشان مان را به «اعتکاف»۱ در موشگاه۲ واداشته، توانسته ایم در اکناف ولایت گروه هایی هوادار پیرامون خود گرد آوریم؛ ولی با این همه، هر چه بیش تر زور زده تا گروه های باز هم بیش تری که همگی التماس و دعا دارند و می دانید که بیمایه فطیر است، گردِ هم آوریم، نخواهیم توانست روزنه و فرجی برای ببار نشاندن «اُمّتِ واحده» که یکی از آرزوهای مُعَظَّم لله برای هموار کردن راه بسوی واپسین پله های «انقلاب جهانی اسلامی» است، بیابیم؛ در واقع تا انشاء الله خواهر مادر ایران را درست و درمان نگاییده ایم، راه برای ساخت و پرداخت «امارت اسلام» و زایشِ «اُمّتِ واحده» که رهبر عظیم الشان مان رنج بسیاری برای تراشیدن و کالبد بخشیدنِ آن در اندیشه ی میمون و مبارک شان کشیده اند، هموار نخواهد شد.
دنباله ی گفته های ناگفته ی مَشَنگی به نام سردار شریعتی در ویدئوی پیوست: ب. الف. بزرگمهر هفتم شهریور ماه ۱۴۰۴
پی نوشت:
۱ ـ گوشه نشینی و راز و نیاز با الله تازی
۲ ـ آمیخته واژه ی باادبانه ای بجای لانه موش در فرهنگِ اسلام پیشگی
ویدئوی پیوست: تا انشاء الله خواهر مادر ایران را درست و درمان نگاییده ایم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر