آنچه در کار نیست، قانون است؛ هر اندازه تیغ شان ببُرّد، می بُرّند!

بامداد امروز، نتیجه ی «دادگاه تجدید نظر» کنشگر دانشجو: لیلا حسین زاده همراه با پذیرش همه ی گناهان بسته شده به وی به آگاهی رسانده شد. «شعبه ۳۶ تجدیدنظر دادگاه انقلاب اسلامی» همراه با کاهش پادافره به سی ماه «حبس تعزیری» به آگاهی رساند که رای فرموده، بی برو برگرد۱ و بازگشت ناپذیر۲ است! در حالیکه بسیاری از پاسخگویان دولتی، دانشگاهی و هماوند با «وزارت علوم»، بارها به آگاهی رسانده بودند که بدنبال رایزنی برای رهایی دانشجویان و کنشگران بازداشت شده در دیماه ۹۶ بوده و هستند؛ بازداشت هایی که نهادهای امنیتی با گستاخی بیمانندی به قلمرو۳ دانشگاه، آن را پیشگیرانه خوانده بودند!

لیلا حسین زاده در دادگاه بدوی که در «شعبه ی ۲۶ دادگاه انقلاب» بریاست قاضی احمدزاده برگزار شد به شش سال «حبس تعزیری»، دادباخته۴ شناخته شده بود. «دادگاه تجدید نظر» نخست وی در ۳۰ مهر ماه ۱۳۹۷ و «دادگاه تجدید نظر» دوم در ۲۴ اُردی بهشت ماه ۱۳۹۸ در «شعبه ی ۳۶ تجدیدنظر دادگاه انقلاب تهران» به سرپرستیِ قاضی زرگرنژاد برگزار شد که امروز به دستورِ رای فرجامینِ سی ماه «حبس تعزیری» انجامید.

برگرفته از «تلگرام اتحادیه آزاد کارگران ایران»  سوم تیر ماه ۱۳۹۸ (با ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب؛ برنام گزارش نیز از آن من است. ب. الف. بزرگمهر)

پارسی نویسی:

۱ ـ آمیخته واژه ی «بی برو برگرد» را می توان در بسیاری باره ها بجای واژه ی از ریشه عربی «قطعی» بکار برد.

۲ ـ بجای «غیر قابل بازگشت» بهتر است «بازگشت ناپذیر» گفت و نوشت.

۳ ـ بجای «ساحت»، در اینجا می توان «قلمرو» بکار برد.

۴ ـ بجای «محکوم» می توان «دادباخته» گفت و نوشت. بجای «محکوم شدن» نیز کاربرد «دادباخته شناخته شدن» سزاوارتر است.