دو رکعت نماز شُکر بجا می آورم قربتا الی الله!

دو رکعت نماز شُکر بجا می آورم قربتا الی الله! مرا ببخش که چون جانوران دو پا نمی توانم دست هایم را بسوی تو بلند کنم؛ شاخ هایم را گواه می گیرم که بنده ی خوب و سربراهی باشم و خدای ناکرده استغفرالله، شاخم به «تخت عَرش» نگیرد* ...

ب. الف. بزرگمهر   ۱۹ تیر ماه ۱۴۰۲

* به بزرگی خودتان این چارپا را ببخشید! مانند ما جانوران دوپا از اندیشه ای آنچنان فرازمند برخوردار نیست که جایگاه خدا در آسمان هفتم را دریابد و کوته بینانه می پندارد که خدا درست کمی بالای شاخ هایش روی تختِ خود نشسته و او را می پاید. شُکرگزاری اش نیز برای نوش جان کردنِ چند بوته ی نیمه پژمرده در پای درخت سرسبز و ریشه داری است که در پیرامون آن تا تک و توک درختانی دیگر پوشیده از شن های بیابان است. خداترسی بیش از اندازه اش نیز با سربزیر بودنش هماوندی تنگاتنگی دارد؛ گناهی هم ندارد؛ سبزه و بوته که در آسمان نمی روید؛ تنها روی زمینِ زیر پایش، اینجا و آنجا یافت می شود.