«اگر انتخاب نهایی میان عدم توافق از یک سو و گذر کردن از منافع مردم ایران ـ به عنوان خط قرمز ما ـ از سوی دیگر باشد، انتخاب قطعی تهران احترام به منافع ملی و عدم عبور از خطوط قرمز منطقی و مشروع جمهوری اسلامی ایران است.»*
با بدیده گرفتن هستینگی های (واقعیت های) پشت پردهِ ی
نمایش، دنباله ی گفته های «کودک خردسالِ نظامِ خرموش پرور» چنین از آب درمی آید:
... هر اندازه هم که ما را بخوابانند و تنقیه مان کنند،
باید «منافع ملی» را پاسداریم.
... و «منافع ملی» در اندیشه و زبان خرموشی (زبانی نوپدید، آمیخته از عربی و انگلیسی و اندکی پارسی کژ و کوله!) نیز پاسداری از بهره وری های کلان سوداگران و بازرگانانِ ایران بربادده است. در چنین زبانِ کژدم گزیده ای، واژه ی «ملت» دربرگیرنده ی توده های میلیونی مردم ایران نیست.
ب. الف. بزرگمهر چهارم اسپند ماه ۱۴۰۰
* از گفته های امیرعبداللهیان در گوشه و کنار (حاشیه) پنجاه و هشتمین «همایش امنیتی مونیخ» برگرفته از «اسپوتنیک» ۳۰ بهمن ماه ۱۴۰۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از دریافت دیدگاه ها و انتقادهای شما خرسند خواهم شد.