حنای غروب

مادربزرگ

تنهایی را

با شبدر حیاط،

باد را با بیدِمجنون

و پینه‌ی دست‌هایش را

با تارِ گلیم می‌نوشت.

در گونه‌هایش گل‌های‌سرخ

کاشته بود وُ

از چاه چشم‌هایش

خورشید می‌ریخت‌ و‌ُ

از گیس‌هایش       

حنای‌غروب

می‌چکید .

نه ویتامین‌سی می‌خورد،

نه ویتامین ب؛

امٓا درد

زیاد می‌خورد؛

برای همین هشتاد ساله شد.

مادربزرگ

دار را

خوب می شناخت‌ وُ

گلیم هایش را

از دهان دار می‌گرفت؛

امّا،

دست‌هایش

کوچک تر از آن بود

که پسرش را از دار بگیرد.

بعد از او

حلبی ‌و آب‌

و خاک‌ و گور‌ را

بر شانه‌هایش گذاشت‌ وُ

باخود به خاک رساند.

بلور‌‌‌ اشرف

برگرفته از «تلگرام»