چرا خداوند بخشنده ی مهربان، دیگر نه کسی را به پیامبری برگزید و نه پیامی فرستاد؟

پرسشی است که چشمم را می گیرد:

چرا قرآن همه یکبار به او نازل نشده است؟

با خود می گویم:

می پندارد، خدا هم بسان برخی آدم ها که پشت سر هم پنداربافی های شان را بی هیچ درنگی بر زبان می آورند و سپید را سیاه و سیاه را سپید جا می زنند، سخن مفت بر زبان می راند! نه جانم! خدا هم چون آدم های خردمند، نه تنها ناچار به اندیشیدن است که باید همچنین، نیک و باریک بیندیشد و سپس آن را به «روح القُدُس» یا همانا «جبرائیلِ» تازیان بسپارد تا به پیامبرانش که کمابیش همگی در منطقه ای بیابانی از عربستان تا «کَنان» («کینانا» و سپس «کَنعان») می زیستند، برساند؛ اگر جز این بود، خدا خود را به تراز کسی تمرگیده در جایگاهِ «جمله الولایت»۱ فرو می کاست و چندین «ناسخ» و «منسوخ» را یکجا با هم می آمیخت تا آش شله قلمکاری اینچنین، جلوی «خودی» و «ناخودی» نهاده، خود بی هیچ پاسخگویی، جیم شود:

«... این انقلاب از آغاز تا امروز نه بیرحم و خونریز بوده و نه مُنفَعِل و مُردّد! با صراحت و شجاعت در برابر زورگویان و گردنکشان ایستاده و از مظلومان و مستضعفان دفاع کرده [و بهنگام خود از نرمش قهرمانانه فروگزار نکرده]۲ است. این جوانمردی و مُرُوّت انقلابی، این صداقت و صراحت و اقتدار، این دامنه‌ی عمل جهانی و منطقه‌ای در کنار مظلومان جهان، مایه‌ی سربلندی ایران و ایرانی است.»۳

با این همه، پرسش دیگری به میان می آید که از پرسش یاد شده در بالا بسی سزاوارتر و شایان درنگ بیش تری است:

چرا خداوند بخشنده ی مهربان، پس از پیامبر تازی لالمونی گرفت و دیگر نه کسی را به پیامبری برگزید و نه پیامی فرستاد؟

جایی برای گمانه زنی نیست؛ ولی چیزهایی سخت ناهمخوان با یکدیگر در کار است؛ ناهمخوانی هایی که درآوردن رگ و ریشه ی آن، کار حضرت فیل هم نیست؛ دروغ های بافته شده به نام و از زبانِ این و آن ...

ب. الف. بزرگمهر   ۱۷ اسپند ماه ۱۳۹۷

پی نوشت:

۱ ـ با سود بردن از «جمله الملک» در واژه نامه به آرش رهبر ولایت

۲ ـ ناچار به یادآوری آن بودم!

۳ ـ از پرچانگی پنداربافانه ی «کیرِ خرِ نظام»، ۲۲ بهمن ‌ماه ۱۳۹۷، برگرفته از «بنیاد ملی نخبگان»  ۲۴ بهمن ماه ۱۳۹۷