آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

تا چند تو پس روی به پیش آ

در کُفر مرو به سویِ کیش آ

در نیشِ تو نوش بین به نیش آ

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

هر چند به صورت از زمینی

پس رشته ی گوهرِ یقینی

بر مخزنِ نورِ حق امینی

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

خود را چو به بیخودی ببستی

می‌دانک تو از خودی برستی

وز بندِ هزار دام جستی

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

از پشتِ خلیفه‌ای بزادی

چشمی به جهانِ دون گشادی

آوَه که بدین قَدَر تو شادی

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

هر چند طلسمِ این جهانی

در باطنِ خویشتن تو کانی

بگشای دو دیده ی نهانی

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

چون زاده ی پرتوِ جلالی

وز طالعِ سعد، نیک فالی

از هر عدمی تو چند نالی

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

لعلی به میانِ سنگ خارا

تا چند غلط دهی تو ما را

در چشم تو ظاهرست یارا

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

چون از بر یارِ سرکش آیی

سرمست و لطیف و دلکش آیی

با چشمِ خوش و پرآتش آیی

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

در پیش تو داشت جامِ باقی

شمسِ تبریز شاه و ساقی

سبحان الله زهی رواقی

آخر تو به اصلِ اصلِ خویش آ

مولانا جلال الدین محمد بلخی رومی (دیوان شمس تبریزی)