(گوگل پلاس)
می نویسم:
پیشوند «فَر» در زبان های پارسی کهن و میانه که پیشوند «ver» در شاخه ی بنیادین اروپایی (ژرمنی)
از آن ریشه می گیرد و ریشه ی هر دو به «سانسکریت» می رسد، برای امتداد و گسترش دادن آرش و مانش به واژه ی پیوسته به آن
(نام یا فعل و ...) بکار می رود: مانند «آوردن» که با افزودن پیشوند «فَر» به آن «فرآوردن» یا «فرآوری» ساخته می شود. به
این ترتیب که از دیدگاه زبانشناسی و آرش آن درست تر است، واژه ی «فرزند» به
آرشِ پیگیری زندگی و امتداد نسل است؛ گرچه آن را با چشم پوشی به آرش «شکوه
زندگی» نیز می توان بکار برد. باید
این نکته را بدیده گرفت که تک واژه ی «فَرّ» به آرش «شکوه» با پیشوند «فَر» یکی
نیست!
ب. الف. بزرگمهر ششم بهمن ماه ۱۳۹۴ (گوگل پلاس)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از دریافت دیدگاه ها و انتقادهای شما خرسند خواهم شد.