اگر او شیخ نمیر بود، این یکی شیخ بمیر است!

«مردم به طور قطع یکی از چهره‌های محبوب و صادق و نافع را در این زمان آقای مهندس میرحسین موسوی می‌دانند چون از سابقه او و دیانت او و سیاست او و صداقت او به خوبی آگاه هستند. چطور می‌توان او را از قلوب مؤمنین و متدینین و حق جویان و آزاده خواهان بیرون کرد؟ آیا با چهار تا شعار صدا و سیمای مامور و سپاه بی‌توجّه به حقوق مردم و قوّه قضائیه غیرمستقل و مجلس آن‌چنانی ... می‌توان آنها [میرحسین موسوی و مهدی کروبی] را از دل‌ها بیرون کرد؟

...

آیا تمام گرفتاری ملّت از همین بی‌توجّهی شورای نگهبان و قوّه قضائیه تابع و غیر مستقل نیست؟ از همین نظارت استصوابی نیست؟ از همین افراد غیرمطمئن و به فرموده امام [آیت‌الله خمینی] انجمن حجّتیه‌ای که جز در فکر ضربه زدن به نظام مقدّس جمهوری اسلامی نیستند نیست؟ این نظام به چه فکر می‌کند؟... با این روش، سپاه و قوّه قضائیه و شورای نگهبان و … از محسنین یا ابرار یا صابرین هستند؟ مردم به چه چیز دل خوش کنند؟ به دروغ و تهمت و ناسزا؟!»

برگرفته از «آیت‌الله دستغیب خواستار عذرخواهی حکومت ایران از مردم شد»، «رادیو فردا»، ۱۶ دی ماه ۱۳۹۴

کاری به اندازه ی درستی یا نادرستی سخنان این «نشانه خدا» در این یا آن باره ندارم؛ ولی می پندارم، چنانچه به گوش «شتر بابصیرت نظام» برسد با کینه ای دو چندان۱ و آرزویی بر دل با خود خواهد گفت:

اگر او شیخ نمیر بود، این یکی شیخ بمیر است!۲

ب. الف. بزرگمهر   ۱۷ دی ماه ۱۳۹۴

پی نوشت:

۱ ـ بگمانم چگالی کینه در خون این شتر (برخلاف سایر شترها و جانداران دیگر) را می توان چون «آدرنالین» و سایر آخشیج های خون اندازه گرفت!

۲ ـ این نیز بماند که آن «شیخ نمیر» مُرد؛ ولی این یکی به آسانی سر به نیست کردنی نیست؛ نمی توان دعوتش کرد و قهوه ی قجری جانانه به خوردش داد و از آنجا که چون سایر همپالکی هایش، چندان از جایش نمی جنبد، تصادف رانندگی با کامیون و تریلی یا سرنگونی هواپیما نیز چندان بکار نمی آید؛ گرچه هم اندیشی با برادران «داعش» را نباید از دیده دور داشت.