مسلمانان به عنوان نذر و نیاز و نیز برای آراستن مقبره های امامزادگان،
نثار منسوجات و نقدینه و اشیاء طلا و نقره و جارهای بلورین گرانبها و
شمعدان ها و لاله وچراغ و فرش و پرده را بر خود فرض می شمارند؛ با این همه،
گاه متولّیان چراغی را که به خانه ی خود ایشان رواست به آرامگاه
امامزادگان حرام می دانند و آن همه را به جیب می زنند و چون از ایشان پرسشی
کنند به پاسخ می گویند که آقا، خود، آن همه را از چشم متولّیان پنهان می
کند که به زیب و زیور بارگاه خویش بی علاقه است ـ البته این ادعا مانع
انجام فریضه ی مسلمانان نمی شود که آن پاکدلان همین را نیز دلیلی بر
پذیرفته شدن نذریه ی خود می گیرند و بیش تر از پیش به تقدیم تحفه ها و
هدایا می کوشند.
برگرفته از «کتاب کوچه»، حرف الف، دفتر سوم، احمد شاملو، چاپ دوم، تابستان ١٩٩۵
http://www.behzadbozorgmehr.com/2012/07/blog-post_07.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از دریافت دیدگاه ها و انتقادهای شما خرسند خواهم شد.