چرا چرند می بافی؟ دستِ آخر، شب بود یا روز؟

خبر زیر از «موسسه تنظیم و نشر آثار امام» لبخندی بر لبانم نشاند:

«برای خاطره‌گویی از امام(ره) باید مجوز بگیرند»۱ گرچه، بی درنگ از خود پرسیدم:

چه نیازی آن ها را به چنین کاری واداشته است؟ و آیا شدنی است؟ ...

روشن است که زمینه و چرایی چنین دستور بیمایه ای، دروغگویی ها و داستان پردازی های پی در پی آن آخوند پلید۲ از زبان رهبر درگذشته ی انقلاب و به خاک سپردگانی دیگر است که اگر دروغ پردازی هایش رو نمی شد، شاید از زبان همان رهبر درگذشته، در جایگاه امامی پیشگو، داستانی اینچنین نیز تاکنون بافته بود:

یک روز در محضر امام بودیم. این آقا مهدی مان را هم که آن زمان هنوز جِغِله بود با خودمان برده بودیم ... امام نگاهی به ناصیه ی وی انداختند و فرمودند:

روزی خواهد رسید که این آقا مهدی شما حفظ الله، قرارداد نان و آبداری با یک شرکت نفتی بزرگ خواهد بست که همگی۳ انشاء الله از آن مستفیض خواهید شد ...

آیا می توان جلوی اینگونه گفتاوردها (نقل قول) از این و آن را گرفت؟ به گمانم، نه! و از آن گذشته، ترازِ خِرَد توده های مردم ایران و بارها و بارها گَزیده شدن شان از سوی مارهای زهری درون و پیرامون نظام تبهکار، آن ها را نه تنها از ریسمان سیاه و سپید ترسانده که به هر چیز سیاه و سپید دیگری نیز با هشیاری بیش تری نسبت به گذشته، می نگرند و هر یاوه ای را به آسانی نمی باورند.

از این ها گذشته با نمونه هایی چون نمونه ی زیر که زمانی دور در نخستین سال های پس از انقلاب با گوش خودم، بگمانم از تلویزیون، شنیدم، چکار باید کرد؟ آیا می توان به گوینده ی آن که «نشانه خدا»یی بازنشسته و گوشه گرفته از حاکمیت تبهکار جمهوری اسلامی است، گفت:

چرا چرند می بافی؟ دستِ آخر، شب بود یا روز؟

«نشانه خدا» موسوی اردبیلی:

یک روز رفتیم پیش امام؛ شب بود!

ب. الف. بزرگمهر   یکم تیر ماه ۱۳۹۴

پی نوشت:

۱ ـ «برای خاطره‌گویی از امام(ره) باید مجوز بگیرند»، «موسسه تنظیم و نشر آثار امام»، ۳۱ خرداد ماه ۱۳۹۴

http://www.tasnimnews.com/Home/Single/776864



۲ ـ اکبر بهرمانی (نامور به نام ساختگیِ هاشمی رفسنجانی)

۳ ـ آخوند آبزیرکاه، «همگی» را دانسته در داستان می گنجاند تا حسابِ کار، دست همه ی کسانی که به برکت آن قرارداد به نان و آب بیش تری رسیده یا «خُمس» و «زکات» آن را گرفته و نوش جان کرده اند، باشد و بدانند که دُم خودشان هم در تله است. افزون بر آن، واژه ی «همگی» نیز روشن نیست تا چه اندازه، همگان را دربرمی گیرد. اینگونه سخن گفتن که از شگردهای این آخوند کودن و آبزیرکاه است، همانندی بسیاری با شیوه ی سخن گفتن و بازار گرم کردن «حاجی آقا»ی صادق هدایت دارد.