چه گناهی کردم که ممه خواستم؟!

ویژه ی دلتنگی های آدینه

برخی نتیجه گیری های اخلاقی

الف. شیرخشک جای ممه را نه از جهت مزه و بو و نه از سویه های دیگر نمی گیرد؛

ب. کودکان از خُرد و کلان نیازمند ممه اند و این وظیفه ی الهی نیز افزون بر وظیفه های دیگر، بر دوش مادران ارجمند نهاده شده و نباید از آن بهره برداری ابزاری کنند۱؛

پ. بر زبان راندن واژه ی «ممه» و سویه های کاربردی آن، چه از سوی کودکان خُرد و چه از سوی کودکان کلان، نه گناه کبیره و نه گناه صغیره است؛ همه ی این کودکان بر بنیاد قانون طبیعی که برخی آن را با قانون های الهی عوضی می گیرند از حق درخواست ممه برخوردارند و بزهکاری بشمار نمی آید۲؛ حتا در «ماه های مبارک» که شمارشان هر روز بیش تر می شود و بزودی، انشاء الله هیچ ماه نامبارکی برجای نمانده و همه ی ماه ها میمون و مبارک خواهند شد؛ و

ت. هر جانور دوپایی از «مدعی اسلام» («ثقه الاسلام») و «نمودار اسلام» (حجت الاسلام) گرفته تا «نشانه خدا» (آیت الله) یا از هر کیش و آیینی دیگر، برخلاف آنچه در بند پیشین آمد، سخن بگوید و کتاب های هوایی (بجای آسمانی!) را که روشن نیست چه کسانی با کدام آماج ها آن ها را نوشته و بدرازای تاریخ، چند بار متن شان این ور آنور شده، گواه بگیرد، برخلاف قانون طبیعی و خواست خداوند عمل نموده و به ریش خود و هرچه نابدترش می خندد!۳

ب. الف. بزرگمهر     پنجم تیر ماه ۱۳۹۴

پی نوشت:

۱ ـ تبصره ی یکم:

بهره برداری ابزاری بهینه در این مورد، هیچ اشکالی ندارد.

۲ ـ تبصره دوم:

با توجه به آنکه، هر مادینه تنها دو ممه داشته و شمارشان بر روی کره خاکی کمابیش با شمار نرینه ها برابر و این خود، نشانه ای از دادگری خداوند بخشاینده ی مهربان و دانا بودن وی بر دانش آمار است، درخواست بیش از دو ممه از سوی هر کودک خرد یا کلان که چیزی بیش از حق دیگران را خوردن و نابرابری نیست، ممنوع و بر ضد قانون طبیعی و خواست خداوند است.

۳ ـ گفته ای سزاوارتر از این نیز بود که در اینگونه موردها کاربرد بهتری دارد؛ تنها ادب نگذاشت که آن را بکار ببرم. می بینید با چه آدم مودبی سر و کار دارید؟!