«راه کاهش آسیب پذیری در
برابر وایبریزاسیون فرهنگی، انفعال و انکار و تقابل نیست بلکه مشارکت هوشمندانه و
تولید محتوای انبوه در این فضای اجتماعی است. این فضا به آمران به معروف و ناهیان
از منکر مجازی با الزامات خاص آن نیاز دارند. چند ماه پیش در یک برنامه تلویزیونی
نیز در باره فضای مجازی گفتم باید فقه و اخلاق فضای مجازی در ایران شکل بگیرد و
معلوم شود که فلان لایک صواب است و ثواب دارد و بهمان لایک و فالو کردن مکروه است
و پرهیز از آن لازم است»
هرچه اندیشیدم از
آرش «وایبریزاسیون فرهنگی» سر درنیاوردم. به همینگونه سر در نمی آورم که چگونه آن
فقه و اخلاقی را که در فضای راستین جامعه ی ایران، آزمون تلخ و ناگوار خود را پس
داده، در فضای مجازی می خواهند پیاده کنند. شاید، نمونه ای از آن، در گفتگوی اینترنتی
دختر و پسر جوانی که در پی یافتن دوست یا همسر آینده ی خود هستند، سرانجام با چنین
پرسشی از سوی پسر پی گرفته شود:
می توانی مرا دچار «وایبریزاسیون»* کنی؟ منظورم گونه ی فرهنگی آن نیست ... به گفته ی
"علما"، یکبار آن اشکالی ندارد!
ب. الف. بزرگمهر ۲۹ شهریور ماه ۱۳۹۳
* چنین
انگاشته ام که این واژه از
واژه ی «ویبرِیشن» (vibration) به
آرش های: «لرزش»، «جُنبش» و «نوسان» ریشه گرفته باشد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از دریافت دیدگاه ها و انتقادهای شما خرسند خواهم شد.