پس از ۳۱ سال خانه هنوز در ندارد؛ اما زندگی چرا. سیمخاردارها
و مرز نزدیکترین چشماندازش هستند و بند رختی آویزان بر تراس کهنه از جریان زندگی
در آن حکایت میکند. خانه در و پنجره ندارد؛ اما تا دلت بخواهد، جای گلوله و
خمپاره ...
سال ۷۶ دولت هاشمیرفسنجانی، جشن پایان بازسازی خرمشهر را در هتل آزادی برگزار کرد؛ در حالیکه هنوز و پس از ۱۶سال بر پایه ی آمارها، ۴۰درصد بافت خرمشهر ویرانه است.
گفته میشود: در آن هنگام با دیوارکشی به دور ویرانه های
پیامدِ جنگ، کوشش شده بود تا چشم انداز شهر اندکی بازسازی شود؛ اما جنگ هنوز برای
خرمشهر و مردمانش پی گرفته می شود. جنگ در ویرانه های شهر؛ در تلهای آوار؛ در کوچ
ها و چندپارگی خانواده؛ در بیکاری که امان مردم شهر را بریده و هنوز خودش را به
رخ میکشد ...
برگرفته از «گوگل پلاس» با اندکی ویرایش و پارسی نویسی
درخور از اینجانب؛ عنوان را از متن برگزیده ام.
ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از دریافت دیدگاه ها و انتقادهای شما خرسند خواهم شد.