حافظ این خرقه پشمینه بینداز و برو

مزرع  سبز  فلک  دیدم  و  داس  مه  نو	یادم  از کشته خویش  آمد  و هنگام درو
گفتم ای بخت  بخفتیدی  و  خورشید  دمید	گفت  با  این همه  از سابقه  نومید مشو
گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک	از چراغ تو به خورشید رسد  صد پرتو
تکیه  بر اختر  شب دزد  مکن  کاین عیار	تاج   کاووس  ببرد  و   کمر  کیخسرو
گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش	دور خوبی  گذران  است  نصیحت  بشنو
چشم بد دور ز خال تو که در عرصه حسن	بیدقی راند که برد از مه و خورشید  گرو
آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق	خرمن مه به جوی خوشه پروین به دو جو
آتش  زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت	حافظ  این  خرقه  پشمینه  بینداز  و  برو

 حافظ شیرازی