«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۵ شهریور ۲۶, جمعه

آن ارغوان های مُشکبار

لازمه ی پیدایش تفکر علمی و سیستم های منطقی و تعقّلی پیگیر در کشور ما رشد منظم قوای موَلّده، وجود حداقل تسامح اجتماعی و سیاسی و معنوی، وجود حداقل امنیت بود. در این تازشگاه بی آرام اقوام و قبایل، در این سرزمین های بی آب و علف، در این عرصه ی ترکتازی شاهان، خلفا، سلطانان، امراء، خانان خونخوار، در این میدان تعصّب خشن حامیان دین رسمی، نبوغ خلق های سرزمین ایران توانست خود را اینجا و آنجا در پرده های گوناگون به شکلی گاه محجوب و مرعوب، گسسته و پراکنده، ولی با تجلّی دل انگیز نشان دهد و اشکالی در گفتار و کردار، برای مقاومت، پرده دری، حقگویی، بت شکنی، ثنای فضایل و نکوهش رذائل بیابد.

باید در برابر آن ارغوان های مُشکبار که در شوره زار سده هایی خون آلود و دشوار شکفتند، سرِ کُرنش فرود آورد.

برگرفته از کتاب «برخی بررسی ها درباره ی جهان بینی و جنبش های اجتماعی در ایران»، زنده یاد احسان طبری 

برنام را از متن برگزیده ام. ب. الف. بزرگمهر


هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!