«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۵ فروردین ۴, چهارشنبه

ادب و بی ادبی در ترازوی زمان و مکان ـ بازانتشار

دریافت وی از «ادب» و «بی ادبی» با دریافت بسیاری از آدمیان همدوره خویش گرفته تا آدم های کنونی از زمین تا آسمان تفاوت می کند. «فدای کیر خر شدن» که زبانزد توده ی مردم نیز هست از گفته های وی در یکی از سروده هایش است. آیا بر این پایه می توان وی را بی ادب خواند؟

آیا «ادب» و «بی ادبی» را یکبار برای همیشه در ترازویی نهاده، چگونگی و مرز میان آن ها را برای همه جا اندازه گرفته اند؟! و آیا جز آن است که بویژه در دوران کنونی از «ادب» چون صورتکی برای پوشاندن بسیاری زشتی ها و ناهنجاری ها سود برده شده و می شود؟

آیا بهتر نیست هر زبانزد، هر سروده یا سخن دلنشین را بجا و به هنگام به کار بریم و محدودیت های زمانی و مکانی هر یک را بدیده بگیریم؟

ب. الف. بزرگمهر     هشتم خرداد ماه ۱۳۹۴

http://www.behzadbozorgmehr.com/2015/05/blog-post_598.html 

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!