«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۴ اردیبهشت ۲۱, دوشنبه

شادباشی نه تنها کمیاب که ریشخندآمیز!


داشتم خبرهای تازه را در اینترنت جستجو می کردم که به خبر زیر با برنام «تبریک نادر به ملکه» [شادباش کمیاب به شهبانو] لابلای آت و آشغال های خبری دیگر برخوردم؛ شادباشی که شاید به شَوَند (دلیل) صورتک پاره پاره شده ی آنچه «ضد استکبار» خوانده شده، همچنان تا اندازه ای کمیاب باشد، ولی به هیچ رو در ناهمتایی با وابستگی دیرینه ی بخشی از حاکمیت تبهکار و سرسپرده ی جمهوری اسلامی و نیروهای پیرامون آن، بویژه در میان آخوندها و ملاها به امپریالیسم کهنه کار نیست و اینک که بسان روند پس از کودتای ۲۸ امرداد ماه ۱۳۳۲، ناهمتایی های امپریالیستی میان بویژه امپریالیست های «یانکی» و انگلیسی در بخش کردن منافع نفتی و غیرنفتی کشورمان، افزایش باز هم بیش تری می یابد و دیگر لاشخورهای کوچک و بزرگ اروپای باختری نیز در ستیزِ افزایشِ سهمِ خویش، هر یک نقشی دارند، نگهداری چنان صورتک ژنده پاره ای برای پوشاندن چهره رژیمی تبهکار و سرسپرده، نه تنها دشوارتر از پیش که روزبروز ریشخندآمیزتر می شود.

از این که بگذریم، سویه ی ریشخندآمیزتر چنین شادباشی در اینجاست که با همه ی تبلیغات رسانه ای پردامنه در این باره، توده های مردم در خودِ آن کشور، کم ترین دلبستگی به اینگونه خبرها از خود نشان نمی دهند؛ کودکی است پا به جهان نهاده در خاندان انگلی بزرگ و شاید بزرگ ترین شاخه ی انگل های برجای مانده در تاریخ کنونی؛ چه برسد به مردم کشورمان که با دشواری هایی چون دستیابی به نان روزانه دست به گریبان اند! اینجاست که چنین شادباشی، همچنین شکلکی ریشخندآمیز و خندیدن به ریش توده های هست و نیست از دست داده ی ایران نیز هست و تفاوتی نیز ندارد که رهبر دَبَنگِ بیشرم آن را فرستاده باشد یا یکی از نخودچی کشمش های مزدور دوسویه!

ب. الف. بزرگمهر   ۲۱ اردی بهشت ماه ۱۳۹۴  
 
***

شادباش کمیاب به شهبانو

در پی زاده شدن فرزند شهزاده ویلیام و همسرش که سومین وارث تاج و تخت [کدام تاج و تخت؟!] در بریتانیا بشمار می آید٬ عباس عراقچی، سخنگوی وقت وزارت خارجه ایران، زادروز عضو تازه ی خانواده پادشاهی را به «شهبانو الیزابت» و «شهزاده چارلز»، ولیعهد این کشور شادباش گفت که در گونه ی خود، کاری بی پیشینه در مخاطب قرار دادن مقام های دربار بریتانیا از سوی ایران بشمار می آید. این شادباش با انتقاد شماری از چهره های محافظه کار در ایران رو به رو شد.

۱۹ اردی بهشت ماه ۱۳۹۴


این گزارش از سوی اینجانب، ویرایش و پارسی نویسی شده است. افزوده های درون [ ] نیز از آنِ من است.   ب. الف. بزرگمهر

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!