آنچه
باید به آن باریک شد و به رویارویی با آن برخاست، سیاست پلید و حساب شده ی رژیم و
آماج آن از چنین رویکردی است:
تکه
تکه نمودن طبقه کارگر ایران بگونه ای که نتوانند چون تنی یگانه، در برابر این رژیم
پلید بایستند و پرچمدار جنبشی خلقی و ریشه ای شوند که خواست های هنوز به فرجام
نرسیده ی انقلاب مشروطیت تا انقلاب بهمن و جنبش های کوچک و بزرگِ پیش و پس از
واپسین انقلاب بزرگ توده ای ایران را به فرجام برسانند.
در
هماوندی با چالش دانسته و آگاهانه ساخته و پرداخته ی شده از سوی رژیم ضدخلقی،
کارگران کارخانه های گوناگون ایران، تاکنون بارها و بارها تدوین و اجرای «طرح طبقه
بندی مشاغل» را به میان آورده و بر آن پافشرده اند؛ طرحی که یا بدرستی تدوین نشده
و یا اگر شده در کردار به اجرا گذاشته نشده است. پیامد آن، فروکاهش درخواست های
کارگران به دشواری های پایه ای صنفی و درجا زدن در پیکاری اقتصادی است که نمود آن
در بسیاری از کارخانه های هنوز نیمه جان کشور، پیکار برای بازپس گرفتنِ حقوق های
عقب مانده ای است که دانسته و آگاهانه، دیر به دیر پرداخت می شود و ستاندن یا
بازستاندن حقوق پایه ای دیگر است که دست سرمایه داران ریز و درشت در حاکمیتی ملوک
الطوایفی برای زیر پا نهادن آن ها باز گذاشته شده است.
برای
رژیمی که مرگ و زندگی کارگران و زحمتکشان به هیچ گرفته شده و تنها در پی بده بستان
های نان و آبدار از راه فروش نفت و پیشکش دستاوردهای فن آورانه و دانشورانه ی هسته
ای و غیرهسته ای به امپریالیست ها، حاکمیت مافیایی ترکیه و شیخک نشین های شاخاب
پارس برای پایوری هستی ننگین خویش است، اینگونه چالش ها جز خرده شپش هایی موی
دماغِ سوداگران اسلام پیشه بیش نیست.
برای
کلان سرمایه داران سوداگر فرمانروا بر کشور، هست و نیست کارگر، بود و نبود کارخانه
و فرآوری اقتصادی یکی است؛ رژیمی سزاوار سرنگونی که نه تنها توده های مردم ایران
را به گرسنگی و بدبختی های بیشمار دچار نموده که میهن باستانی و ارجمندمان را به کام
نیستی می کشاند.
یگانه،
پیوسته و پیروز باد رزم طبقه کارگر ایران!
سرنگون
باد رژیم تبهکار جمهوری اسلامی!
ب.
الف. بزرگمهر هفتم فروردین ماه ۱۳۹۴
***
صدها
کارگر «پتروشیمی تبریز» در اداره کار گرد هم آمدند
بامداد دیروز (چهارشنبه ۵ فروردین
ماه ۱۳۹۴) بیش از ۵۰۰ کارگر پتروشیمی تبریز در اعتراض به جلوگیری کارفرما از ورودشان به
کارخانه در اداره کار این شهر گرد هم آمدند.
مدیرعامل
«پتروشیمی تبریز» از آغاز سال ۹۴ از ورود صدها «کارگر قرارداد مستقیم» به کارخانه
جلوگیری کرده است.
ظاهرا ممنوعیت ورود این کارگران به کارخانه که همگی در «بخش
تعمیرات و نگهداری» کار می کرده اند، خودداری‌شان از دستینه نمودن قرارداد کار تازه
بوده است.
یکی از کارگران که نخواست نامش آشکار شود در این باره گفت:
«کارگران قرارداد مستقیم پتروشیمی تبریز بیش از این حاضر
نیستند با قراردادهای موقت یکساله به کار ادامه دهند و با دریافت دستمزدی معادل یک
چهارم دستمزد کارکنان رسمی، احساس تبعیض کنند.»
کارگران ناخشنود با گواه گرفتن تبصره‌های ۱ و ۲ «ماده ۷ قانون کار» بر این باورند که چون ماهیت کارشان، پایدار و پیوسته است،
کارفرما باید با آنها قراردادی پایدار ببندد.
تبصره یک «ماده ۷ قانون کار» می‌گوید:
«حداکثر مدت موقت برای کارهایی که طبیعت آنها جنبه “غیر
مستمر” دارد توسط وزارت کار و امور اجتماعی تهیه و به تصویب هیات وزیران خواهد رسید»
و تبصره ۲ همین ماده صراحت دارد:
«در کارهایی که طبیعت آنها جنبه مستمر دارد، درصورتی که
مدتی در قرارداد ذکر نشود، قرارداد دائمی تلقی می‌شود.»
بر پایه ی گزارش‌ها، کارگران در چهار روز آغاز سال، برابر
در ورودی کارخانه نشسته بودند و امروز با آغاز به کار ادارات دولتی به اداره کار رفته
اند.
کارگران می گویند که ماموران نگهبان، ورود آنان به
کارخانه را به دستینه نمودن قرارداد کار مشروط کرده‌اند.
کارگران گفته‌اند در هفته‌های گذشته، درباره ی خودداری
کارفرما از بستن قرارداد پایدار به اداره کار و دادگستری شکایت کرده‌اند و چشم صدور رای فرجامین از سوی مراجع قضایی را
دارند.
کارگران این کارخانه، سال گذشته نیز در اعتراض به آنچه
تبعیض میان دستمزدها در کاخانه پتروشیمی تبریز می خواندند، اعتراض داشتند.
مدیرعامل پتروشیمی تبریز، گرچه همان هنگام، تفاوت دستمزد
کارگران قراردادی و کارکنان رسمی پتروشیمی تبریز را تایید کرده بود، گفته است:
«کارخانه در قبال کارگران قرارداد مستقیم اجحافی نکرده
است» و کارگران معترض را به «زیاده خواهی» متهم نمود.
«تارنگاشت خبری اُیان»
هفتم فروردین ماه ۱۳۹۴
این گزارش رویهمرفته شلخته از سوی اینجانب ویرایش، پارسی و پاکیزه
نویسی شده است. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر