«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۳ آذر ۱۴, جمعه

از سری قانون های شتری بر پایه ی شریعتی وامانده!


در ایران، زنان می توانند با بهره برداری نابجا از «قانون مهریه»، حتی در صورت خشنودی از زندگی مشترک و آگاهی بر ناتوانی مالی همسر، مهریه از شوهر خود واخواهی نموده و در صورت دریافت نکردن آن، وی را به زندان افکنند! قانونی که در کردار، جز پوششی برای آن بهره برداری نابجا بیش نیست و در بسیاری از کشورهای جهان «گوش بُری» (اخّاذی)* بشمار می آید.

بنیاد نوشته از «گوگل پلاس» برگرفته شده است.   ب. الف. بزرگمهر

پارسی نویسی:

بجای واژه ی از ریشه عربی «اخاذی» می توان از آمیخته واژه ی پرآرش پارسی «گوش بُری» سود برد.

در واژه «نامه دهخدا»، «گوش بری» تنها به آرشِ «قطع گوش» و کردار «گوش بُر» آمده است؛ در حالی که در فرهنگ توده ی مردم ایران، «گوش بری» به آرش ستاندن پول یا مالی از دیگری با فریب و نیرنگ و بالاکشیدن آن بکار می رود؛ افزون بر آنکه «گوش بری» به آرشِ «قطع گوش» یا «بریدن گوش» نیازمند تعریف نیست. از آن گذشته، «گوش بر» حتا به عنوان پیشه ای جداگانه به عنوان نمونه، در حکومت های خودکامه نیز بشمار نمی رفته تا نیازمند یادآوری آن باشد.

ب. الف. بزرگمهر    ۱۴ آذر ماه ۱۳۹۳

 

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!