«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۱ دی ۱, جمعه

هر کدام از ما برای چیزی می نویسیم که نداریم!


روزی نویسنده ی جوانی از «جرج برنارد شاو» پرسید:
«شما برای چی می نویسید استاد؟»

برنارد شاو پاسخ داد:
«برای یک لقمه نان»

نویسنده جوان برآشفت که:
«متاسفم! برخلاف شما من برای فرهنگ می نویسم!»

و برنارد شاو گفت:
«عیبی نداره پسرم؛ هر کدام از ما برای چیزی می نویسیم که نداریم»!

از «گوگل پلاس» خط قرمز

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!