سرود «اَنْگَد روشنان» یکی از زیباترین
سرودهای مانوی به خط و زبان پهلوی اشکانی نوشته شده است. «اَنْگَد» در زبان
پهلوی اشکانی همتراز با «هَنگَتَه» در اوستایی و به آرش «خوشبختی» است.
«رَوْشَنان» نیز در همان زبان (و نیز در زبان فارسی) به آرش «روشنی‌ها» است و در
کنایه آرش «ستارگان» را نیز می‌دهد. آمیخته واژه ی «انگد روشنان» را می‌توان به
چند شکل و از آن میان «خوشبختی‌های درخشان» و یا «ستارگان خوشبختی» برگردان کرد.
سرود «اَنگَد روشنان» که برگردان گزیده‌ای
از آن در اینجا ارائه می‌گردد، یکی از پراحساس‌ترین، دلکش‌ترین و در همان آن از
دردمندانه‌ترین سرودهای مانوی است:
ای خدای من
ای محبوب من
به مهربانی‌ات نیرویم ده
یاری‌ام کن
با همه ی بخشایش‌هایت.
ای خدای من
بیارای روح مرا
و یاری‌ام کن
همه ی بدی‌ها را دور ساز از من
از من دور کن
آنانی که به دردم می‌آورند.
ای محبوب من
ای ستوده
مرا آزادم کن از آنان
چه تنها تویی که می‌دانی
راز مرا.
روح من می‌گرید از درون
و می‌پژمرد از دلتنگی‌ها
روزهایم با توده‌ای از درد
آشفته شد و متلاطم.
می‌خواهند روح مرا درهم بشکنند
از هر کران رنجی مرا فرا گرفت
مه‌های غلیظ و تیرگی‌های انبوه.
روح من از دیدن چهره پنهان آنان،
آه چه ترسید!
اما من می‌مانم
در دل دریا به پیش می‌روم
از تلاطم‌ها می‌گذرم
همه ی بندها گشوده می‌گردند
و همه ی میخ‌های آهنین کنده می‌شوند.
قایق من برمی‌خیزد
بر سر موج‌های افراشته
و از هر کران پرتوی برمی‌خیزد.
ـــــــــــ
برگردان و ویرایش متن بالا بر بنیاد دو سرچشمه
ی زیر است. برای آگاهی بیشتر و توضیحات واژگان بنگرید به:
Boyce, Mary, Manichaen Hymn-Cycles in
Parthian, London, 1954.
وامقی، ایرج، نوشته‌های مانی و مانویان،
تهران، ١٣۷٨
رضا مرادی غیاث آبادی
با سپاس از فرستنده ی مهربان
این نوشته از سوی اینجانب ویرایش و پارسی نویسی شده
است. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر