او مصطفی عبدالجلیل، رییس امپریالیسم
گماشته ی «شورای انتقالی لیبی» است؛ مرده ی عمودی دیگری که خود و پرچم کشورش را
یکجا با این پندار به امپریالیست ها فروخت که جایگزین خودکامه ی دیگری شود. وی در اینجا،
کنفرانسی در شهر مصراته، از سوی آن شورای پوشالی چنین می گوید:
«شورا به هیچ‌وجه اجازه تجزیه لیبی را
نخواهد داد.» این سخنان در پی اعلام خودمختاری شماری از ایل و تبارهای خاور لیبی در
منطقه نفت‌خیز این کشور بر زبان رانده می شود.
نه امپریالیست ها که در آنجا خنجری بر
پشت «بهار عربی» و دشنه ای در قلب یونان و کشورهای جنوب اروپا فرو برده اند، سخن
وی را جدی می گیرند و نه مردم کشوری که گام به گام و هرچه بیش تر به سود منافع
«ششلول بندهای جامعه ی جهانی» تکه پاره می شود!
آیا به سرانجام کار خویش خوب اندیشیده
بود؟ نه! سودای دستیابی به قدرت، او و همه
ی کسانی چون او را در همه جا ـ گاه با چشمانی بسته ـ به چاکری و بندگی بهره کشان
جهان واداشته و می دارد؛ و آنگاه که فرجام تلخ کار را اندکی دریابند، کار از کار
گذشته و آب از سر آنها نیز!
ب. الف. بزرگمهر ٢٢ اسپند ماه ١٣٩٠
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر