«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۰ مرداد ۲۰, پنجشنبه

این حق مردم است كه با پول خود هر چه دوست دارند بخرند ...

گزارش «واشنگتن پست»  از رستوران برج میلاد و شكاف طبقاتی در ایران:
بعضی ها بستنی روكش طلا می خورند ، بعضی ها نان شب ندارند


روزنامه «واشنگتن پست» در گزارشی می نویسد كه ۳۰ سال پس از گذشت انقلاب اسلامی در ایران كه با شعارهای محرومیت زدایی و برابری طبقاتی رخ داد، شكاف طبقاتی در این كشور به اندازه ای رسیده است كه شماری در نازو نعمت غوطه ورند و شماری دیگر برای زنده ماندن خود می جنگند.

به گزارش «عصر ایران» این روزنامه آمریكایی با اشاره به شعارهای انقلاب اسلامی می نویسد:
«بستنی روكش شده با طلا جزء تصویری نبود كه در اوایل انقلاب اسلامی برای مردم ایران ترسیم می شد؛ آنگاه در اوایل انقلاب شعار تقسیم عادلانه پول نفت میان طبقات محروم را سر می دادند؛ اما با گذشت بیش از ۳ دهه از انقلاب، درآمدهای نجومی نفت كه میلیارد ها دلار پول می شود، این امكان را برای شماری از ثروتمندان ایرانی فراهم كرده كه این "دسر فاسد" (بستنی روكش طلا) را بخورند.

«واشنگتن پست» می نویسد:‌
«در اثر سیاست های نادرست دولت و نیز تباهی اقتصادی موجود در ایران ، طبقه ای تازه از سرمایه داران در ایران شكل گرفته است. این طبقه از فرزندان برخی مقامات (آقازاده) گرفته و خانواده صاحبان صنایع و كارخانه ها و نیز کسانی را دربرمی گیرد كه با زدوبند و با سودهای پایین، میلیاردها تومان از بانك ها وام گرفته اند و این در حالی است كه افزایش در آمد نفتی ایران در سال های گذشته  (۵۰۰ میلیارد دلار در ۵ سال گذشته) این طبقه تازه سرمایه دار در ایران را بیش از دیگر طبقات بهره مند كرده است.

«واشنگتن پست» درباره رفتارهای طبقه سرمایه دار تازه در ایران می نویسد:
«طبقه نو سرمایه دار در ایران ماشین پورشه سوار می شود؛ برای مهمانی های پایان شب، خاویار سرو می كند و در بلند ترین رستوران چرخشی در جهان ( رستوران برج میلاد) بستنی ۲۵۰ دلاری می خورد. از بالای ساختمان ۱۴۲۷ فوتی برج میلاد فقرای تهران نقطه های كوچكی به نظر می رسند كه به صورت گروهی در خیابان ها حركت می كنند.

«واشنگتن پست» در ادامه می نویسد:
«ما در اینجا محیطی لوكس و آرام برای دوری مشتریانمان از مشكلات روزانه تهران فراهم آورده ایم.» این را احمد طلایی یكی از صاحبان رستوران چرخان برج میلاد تهران می گوید كه در حال استقبال از مشتریان در قسمت «وی آی پی» این رستوران است و بهای ثابت «منو»ی غذاهای آن رقمی بین ۲۸۰تا ۳۰۰ دلار است كه البته این رقم، دسر بستنی روكش طلا را دربرنمی گیرد.

صاحب رستوران در حال توضیح مشخصات بستنی ویژه ای كه افزون بر روكش طلا دارای خاویار و روكش نقره نیز هست، می افزاید كه این حق مردم است كه با پول خود هر چه دوست دارند بخرند و این هیچ ربطی به سیاست ندارد.

«واشنگتن پست» در ادامه می نویسد كه شكاف میان ندار و دارا در ایران در حالی رو به افزایش است كه میلیون ها تن از ایرانیان طبقه متوسط و زیرمتوسط با دشواری های اقتصادی دست و پنجه نرم می كنند.

این روزنامه در ادامه به نقل از حسین راغفر یكی از مشاوران اقتصادی پیشین محمود احمدی نژاد كه می گوید به دلیل مخالفت با سیاست های اقتصادی دولت از سمت خود كناره گرفته است، می نویسد:
«هم اکنون قدرت با ثروت درآمیخته است و اکنون ما از این جهت هیچ فرقی با ایالات متحده آمریكا نداریم.»

برگرفته از «عصر ایران»

این گزارش در بسیاری جاها از سوی اینجانب ویرایش شده است. عنوان نوشتار را نیز من برگزیده ام.    ب. الف. بزرگمهر

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!