«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۸۹ تیر ۱۸, جمعه

حکایت


شخصی از مولانا عضد الدین پرسید:
چونست که در زمان خلفا مردم دعوای خدایی و پیامبری بسیار می کردند و اکنون نمی کنند؟
گفت مردم این روزگار را چندان ستم و گرسنگی افتاده است که نه از خدایشان به یاد می آید و نی از پیامبر!

عبید زاکانی

پاسخ



بر روی ما نگاه خدا خنده می زند،
                                                            هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم؛
زیرا چو زاهدان سیه كار خرقه پوش،

                                                            پنهان ز دیدگان خدا می نخورده ایم.
 پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود،
                                                           بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا.

نام خدا نبردن از آن به كه زیر لب،
                                                           بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا.
ما را چه غم كه شیخ شبی در میان جمع،
                                                           بر رویمان ببست به شادی در بهشت.
او می گشاید … او كه به لطف و صفای خویش،
                                                             گوئی كه خاك طینت ما را ز غم سرشت.
توفان طعنه، خنده ی ما را ز لب نشست،
                                                             كوهیم و در میانه ی دریا نشسته ایم.
چون سینه جای گوهر یكتای راستیست،
                                                             زین رو بموج حادثه تنها نشسته ایم.
مائیم … ما كه طعنه زاهد شنیده ایم؛
                                                             مائیم … ما كه جامه تقوی دریده ایم؛
                                                                                                            زیرا درون جامه بجز پیكر فریب،
                                                                                                                                                        زین هادیان راه حقیقت، ندیده ایم!
آن آتشی كه در دل ما شعله می كشید،
                                                             گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود،
                                                                                                          دیگر بما كه سوخته ایم از شرار عشق،
                                                                                                                                                            نام گناهكاره رسوا! نداده بود.
بگذار تا به طعنه بگویند مردمان،
                                                             در گوش هم حكایت عشق مدام! ما.
"هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
                                                             ثبت است در جریده عالم دوام ما"

فروغ فرخزاد






بیانیه مشترک ۴ سازمان و گروه دانشجویی و جوانان




به مناسبت ۱۸ تیر ماه، سالگرد حادثه کوی دانشگاه تهران

۱۱ سال از رویدادی می گذرد که دانشجویان بدرستی بدان نام «۱۶ آذری دیگر» دادند.

رویداد ۱۸ تیرماه ، درست دو دهه پس از استقرار استبداد سرمایه داری اسلامی، نخستین ضربه سنگینی بود که بر فرق حاکمیت اسلامی فرود آمد و طبق سنت، دانشجویان پیشتاز این جدال خونین بودند و هزینه های گزافی نیز بابت آن متحمل شدند. گستره این نبرد خونین از محدوده دانشگاه ها فراتر رفت، به دیگر جاها و شهرها نیز گسترش یافت و مردم خارج از محدوده دانشگاه ها و خوابگاه های دانشجویی را نیز درگیر اعتراضات کرد.

۱۸ تیرماه ۷۸، گرچه در کمتر از ۲ سال از به قدرت رسیدن خاتمی رئیس جمهور اصلاح طلبان رخ داد، اما دقیقا نقطه شروعی برای سرخوردگی عمومی از اصلاح طلبان و امکان وقوع جزئی ترین رفرم ها توسط ایشان و در چارچوب های حاکمیت سرمایه داری اسلامی بود، به ویژه این که کم تر از یک سال از وقوع قتل های زنجیره ای گذشته بود.

اعتراضات رادیکال مقطع ۱۸ تیر ۷۸ بیش از چند روز به درازا نکشید و به یاری خود اصلاح طلبان و بازوهای اجرایی آن ها در دانشگاه ها: دفتر تحکیم وحدت و انجمن های اسلامی به انحراف کشیده شد و خاموش گردید تا برای همه روشن شود که مرزهای محافظه کاران و اصلاح طلبان در این کشور تا چه حد مخدوش است و بر اساس ضرورت های حاکم بر منافع مشترک ایشان، چرا «گروه اصلاح طلب» و دیگر همدستان درون یا بیرون از حاکمیت ایشان، نمی توانند سردمدار خواست آزادی و برابری باشند.

اکنون بیش از یک سال از مبارزات ریشه دار مردم آزادی خواه می گذرد و «اصلاح طلبان» بار دیگر کوششی بی سرانجام نمودند که مردم را برای دستیابی به منافعشان، به دنباله های خود بدل نمایند، ولی درست از همان روزهای نخست پس از نمایش گزینش ریاست جمهوری، انبوه مردم معترض و به جان آمده، «اصلاح طلبان» را نیز غافلگیر کردند و این بار این «اصلاح طلبان» بودند که به ناچار از اعتراضات پیوسته مردم پیروی کردند و با این حال در برهه های مختلف و با ابزارهای گوناگون کوشیدند که اعتراضات و مبارزات مردم را کانالیزه کرده، محدود و خاموش کنند. با این همه، هرچه زمان گذشت، این مبارزات ژرف تر و یشه دارتر شد و به تدریج از توهم ها نسبت به رفرمیست ها کاسته شد.

اکنون دور جدیدی از مبارزات آغاز شده است که دیگر همخوانی با حضور بلاواسطه مردم در خیابان ها به عنوان تنها شکل بروز اعتراضات و پیگیری مبارزات ندارد. از اول ماه امسال طبقه کارگر ایران به عنوان کلیدی ترین نیروی اجتماعی برای پیشبرد مبارزات عمومی جاری وارد عرصه مبارزه ای آگاهانه گردید تا اعتراضات  و مبارزات پراکنده کارگران و حضور  ناپیوسته آن ها در مبارزات خیابانی، بی شکل و بی افق نماند. دور جدید مبارزه، تنها با سازمان یابی نیروهای معترض اجتماعی معنا دارد که در این میان، سازمان یابی کارگران، بویژه با توجه به شرایط دهشتناک اقتصادی در سال جاری، اهمیتی دوربردی و تعیین کننده دارد. اکنون دیگر برای همه روشن است که مبارزه در پهنه خیابان ها، بدون سازمان یافتگی نیروهای مبارز بی معناست و بدون سازمان یافتگی طبقه کارگر و بی آنکه این طبقه پرچمدار و رهبر این مبارزات باشد، به آسانی برگشت پذیر و  همراه با عقب نشینی خواهد بود.

۱۸ تیرماه، نماد عبور از «اصلاح طلبی» است و جنبش ریشه دار دانشجویی نیز در این برهه باید رسالت افشای «رفرمیست ها» و فریاد «نه!» به آن ها را بر دوش گیرد و به خوبی به انجام رساند و بیش از پیش ضربانش را با نبض جنبش پیشرو کارگری هماهنگ نماید.

پیروز باد مبارزات رادیکال و پیشرو جنبش دانشجویی!
زنده باد مبارزات، اتحّاد و مقاومت توده های مردم!
گسترده باد اعتراضات و اعتصابات مردمی به رهبری طبقه کارگر و متحدین آن!

«دانشجویان سوسیالیست دانشگاه های ایران»  «اتحاد دانشجویان ضد فاشیست ایران» «گروه گفتمان چپ» «نشریه اعتصاب»
۱۷ تیر ۱۳۸۹

این نوشتار، در برخی جاها، ویرایش شده است. برجسته نمایی ها، همه جا، از اینجانب است.         ب. الف. بزرگمهر 

پیروزی بر «شب»!


امروز، آینده شعر ماست ...

۱۳۸۹ تیر ۱۶, چهارشنبه

طفلی به نام شادی، دیریست گمشده ست!



طفلی به نام شادی، دیریست گمشده ست؛
                                          با چشمهای روشنِ براق،
                                                                    با گیسویی بلند به بالای آرزو.


هرکس از او نشانی دارد،
                           ما را کند خبر.


این هم نشان ما:
                    یک سو خلیج فارس،
                                            سوی دگر خزر!  


محمد رضا شفیعی کَدکَنی     

۱۳۸۹ تیر ۱۴, دوشنبه

تا ابدیت





Hasta Siempre

Aprendimos a quererte -

Desde la historica altura

Donde el sol de tu bravura
Le puso cerca la muerte
Aqui se queda la clara, -
La entranable transparencia
De tu querida presencia
Comandante Che Guevara
Vienes quemando la brisa -
Con soles de primavera
Para plantar la bandera
Con la luz de tu sonrisa
Aqui se queda la clara, -
La entranable tranparencia
De tu querida presencia
Comandante Che Guevara
Tu amor revolucionario -
Te conduce a nueva empresa
Donde esperan la firmeza
De tu brazo libertario
Aqui se queda la clara, -
La entranable tranparencia
De tu querida presencia
Comandante Che Guevara
Seguiremos adelante -
Como junto a ti seguimos
Y con Fidel te decimos
"Hasta Siempre Comandante"
Aqui se queda la clara,-
La entranable tranparencia
De tu querida presencia
Comandante Che Guevara

برگردان پارسی:


تا ابدیت


آموخته‌ایم به تو عشق بورزیم

بر قله‌های تاریخ
                        تو با خورشیدی از شجاعت
                                                             در بستر مرگ آرمیده‌ای


حضور عمیق تو
                       اکنون واضح تر شده است
                                                          فرمانده چه گوارا


دستان پیروزمند و توانای تو
                                   بر تاریخ آتش زد
                                                       زمانی که همه سانتاکلارا
                                                                                    برای دیدن تو از خواب برمی خاست


تو آمدی تا باد را
                        با آفتاب بهاری آتش بزنی
                                                          تا با نور بخندد
                                                                               پرچمی را برافرازی


انقلابیون شیفته تو
                    تو را تا قلمرو تازه‌ات همراهی می‌کنند
                                                                   جایی که با اسلحه آزادی‌خواهی تو
                                                                                                         مقاومت خواهند کرد


ما راه تو را ادامه خواهیم داد
                                      هم‌چنان که تا‌کنون همراهت بوده‌ایم


ما همراه با فیدل به تو می‌گوییم:
                                           «برای همیشه تو فرمانده‌ای» 

کوبا، سازمان ملل را به پذیرش و افزایش اعضای دایمی «شورای امنیت» از کشورهای آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین فرامی خواند!


سازمان ملل، بیست و نهم ژوئن

کوبا می گوید در شرایط نبود کامل [نمایندگان] مناطق یکپارچه ای از آفریقا، آمریکای لاتین و «غرایب» در گروه «اعضای دایمی»، «شورای امنیت» نه موثر و نه نماینده خواهد بود.

کوبا خواستار بزرگ شدن «شورای امنیت» سازمان ملل بگونه ای است که گرایشهای کشورهای «جهان سوم» را بیشتر دربربگیرد.

درخواست، بوسیله معاون نماینده دایمی کوبا رودلفو بنیتِز وِرسون، در نشستی با جُستار «نمایندگی جغرافیایی» که در مرکز سازمان ملل برگزار شده بود، تصریح شد.

بنیتِز وِرسون گفت: کوبا بر این نظر است که شمار اعضای دایمی «شورای امنیت» سازمان ملل، با افزودن دو نماینده از هریک از کشورهای درحال رشد آسیا، آفریقا و «آمریکای لاتین و غرایب»، باید افزایش یابد.

به نظر وی، بررسی جُستار «نمایندگی جغرافیایی» بدون درنظر گرفتن پیوند نزدیک آن با سایر جنبه های بهسازی «شورای امنیت»، امکان ناپذیر است.

بنیتِز وِرسون گفت: همچنین، ما طرفدار افزایش شمار «اعضای غیردایمی» برای دستیابی به نمایندگی بسنده از کشورهای در حال 
رشد هستیم.

این گفتگوها، بخشی از پنجمین دور گفتگوهای میان دولت ها برای بهسازی «شورای امنیت» است.

برگرفته از «گرانما»:

۱۳۸۹ تیر ۱۳, یکشنبه

کارگر خباز کیست ؟


نگاهی به شرایط کار کارگران خباز و اعتراض های اخیر کارگران خباز سقز 


خبازی کارگاهی است که همه کارگران آن در یک مکان معین و در زیر یک سقف نیستند و هر خبازی در یک نقطه شهر و یا روستا قرار دارد. به این دلیل کارگران خباز در سطح شهر و در تمام جامعه، پراکنده و در بین مردم کار و زندگی می کنند. ارتباط آنها با مردم، به صورت روزمره وجود دارد و روزانه خانواده های بسیاری برای خرید نان، گذرشان به آنجا  می خورد. به این دلیل، کارگران خباز به جزئی از خانواده شهروندان، تبدیل شده اند و عموم مردم، یعنی مشتریان دایمی خبازی ها، با شرایط کار و زیست این کارگران آشنا هستند. بنابراین لازم دیدم برای آشنایی بیشتر خوانندگان و دیگر دوستان کارگر، نگاهی به موقعیت و مشکلات این بخش از طبقه کارگر و اعتراضات اخیرکارگران خباز شهر سقز داشته باشم. امیدوارم که مطالعه این نوشته، مورد استفاده دوستان کارگر و بخصوص کارگران خباز قرار بگیرد.

   
کارخبازی یکی از مشاغلی می باشد  که صدها کارگر را به  خود مشغول کرده است. در بسیاری از شهرها، کودکان  از سنین ۶ تا ۱۰ سالگی وارد کارگاه خبازی شده، تا کمک خرجی برای خانواده خود شوند. این کارگران کوچک از همان ابتدای زندگی خود، به جای اینکه به مدرسه رفته و تحصیل کنند، باید هر روز ساعت ۴ صبح تا ۸ شب، با دستمزدی ناچیز کار می کردند و با برخورد غیر انسانی کارفرمایان نیز مواجه بودند. آنها از همان روزی که وارد محل کار می شوند، احساس نابرابری می کنند و همیشه دنبال راهی هستند که خود را از جملات رکیک، کتک کاری های روزمره یا برخورد های تحقیر آمیز کارفرما نجات دهند. بسیاری از کارگران خباز بارها از سوی کارفرماها، مورد حمله فیزیکی قرار می گیرند و اگر روزی در این رابطه فراخوانی داده شود، من اولین نفری هستم که آثار به جا مانده از کتک کاری و شکنجه بدنی دوران کودکی ام را به معرض دید همگان خواهم گذاشت.

کار در خبازی به عنوان شغل سخت و زیان آور شناخته می شود، اما تعداد زیادی از کارگران به سن بازنشستگی نرسیده و فوت کرده اند. چرا که کارفرمایان زیادی هستند که از بیمه کارگران خودداری کرده و یا همسران خود را به جای کارگران بیمه می کنند. در چنین شرایطی اگر کارگران دور هم جمع شده و می خواستند به فکر چاره ای برای اعتراض به این وضعیت باشند، مورد تعرض کارفرما قرار می گرفتند و اخراج می شدند. پس از اخراج کارگر، کارفرمای دیگری حق نداشت او را به کار بگیرد.

مواردی را نیز به یاد دارم که کارگر خبازی به دلیل شرایط بد کاری، از دست کارفرما فرار کرده و برای کار به شهرهای دیگر ایران رفته، اما کارفرما او را با زور و کتک کاری به سقز باز گردانده است. زمان شاه من با چند نفر از کارگران در یکی از خبازی های شهر کار می کردم، یکی از کارگران ( که لازم نمی دانم نام او را ببرم )، دیر از خواب بیدار شده بود، کارفرما به درب منزل او می رود و کارگر بیچاره را بیرون آورده و یک پارچه قرمز رنگ به نشانه عروس، روی سرش می اندازد و او را با شادی و کف زنان، در میان مردم شهر به مغازه آورد.

از آن روز به بعد، من و دیگر کارگران احساس کردیم که باید برای خلاصی از این همه بی حرمتی کاری بکنیم. اما چگونه و از چه راهی باید با این شرایط مقابله می کردیم؟ این را نمی  دانستیم. تنهای کاری که بلد بودیم و همیشه آن را تبلیغ می کردیم فرار به دیگر شهرها بود. اگر امروز در برخی از شهرهای ایران، کارگران خباز سقزی فراوان است، یکی از دلایلش همین مسئله و دلیل دیگر، بیکاری روزافزون این منطقه است. این کارگران در اوج نا امیدی، همیشه دنبال راهی بودند که بتوانند یک زندگی دور از تحقیر و بی حرمتی داشته باشند. بعد از انقلاب ۵۷ نیز،هر زمان به شرایط نامطلوب کاری معترض می شدیم، بلافاصله آرم کومله به پیشانی ما می زدند و هنوز هم با این اتهام، ما را سرکوب می کنند و از ادامه راه باز می دارند. کارفرمایان بر اساس منافع خودشان، هر کاری که لازم بدانند بر علیه ما کارگران انجام می دهند. 

 کارگران خباز همواره در دفاع از مطالبات خود، در حال جدال و کشمکش با کارفرمایان هستند و این امر باعث اتحاد هر چه بیشتر آنها شده است. حتی این اعتراض ها تا آنجا پیش رفته که در مواردی، کارگران خباز برای رسیدن به خواسته های خود، دست از کار کشیده اند. اولین اعتصاب کارگران خباز در دوره حکومت رضا شاه بود که آنها خواهان ایجاد تشکل خود شدند و با این اعتراض دولت وقت، " سندیکای کارگران خباز تهران و حومه " را به رسمیت شناخت.

کارگران خباز سقز نیز در هر شرایطی، برای متحقق شدن خواسته های خود و ایجاد تشکل خود ساخته ، تلاش های فراوانی کرده اند و بارها نیز مورد سرکوب دولت های مختلف بوده و نمایندگان شان به زندان افتاده اند. اگر چه تشکل خود ساخته کارگران خباز، مورد تعرض قرار گرفته و درب آن پلمب می شد، اما آنها هیچ وقت نا امید نشده و مبارزه خود را برای داشتن حق تشکل و افزایش دستمزدها ادامه داده اند. کارگران خباز اولین صنف کارگری شهر سقز بودند که در بهار سال ۱۳۵۸، اقدام به تشکیل سندیکای تازه تاسیس خود نمودند. سپس آنها طی  یک اطلاعیه ای اعلام کردند که برای افزایش دستمزدها، دست از کار می کشند  و در محل سندیکا اعتصاب خود را شروع کردند. خواست کارگران این بود که دستمزد آنها باید یک برابر اضافه شود و کارفرمایان موظف اند کارگران خود را بیمه نمایند. این اعتصاب  بعد از کار روزانه یعنی از ساعت ۸ شب تا ۳ نیمه شب ادامه داشت که در نتیجه، کارفرمایان خواست کارگران را قبول کردند و کارگران هم اعتصاب خود را شکستند.

خبازی های سقز فعالین زیادی را به جنبش کارگری ایران تقدیم کرده است. از جمله آنها می توان از عبدالله خوش پیام، محمود محمدی اخکند، رحمان محمدی اخکند، عبدالحمید کریمی ( شاطر حامد) و در این سالهای آخر محمد عبدی پور، جلال حسینی، را نام برد. کارگران و فعالین خباز همواره با حربه سرکوب مواجه شده و یا توسط مامورین امنیتی بازداشت و زندانی شده اند. برخی از آنها بر اثر فشارهای پلیسی، از شهر و دیار خود مهاجرت کرده و در شهرهای ایران و یا در کشورهای دیگر، مشغول به کار شده اند.


به دنبال تصرف شهر سقز توسط نیروهای نظامی دولت و پلمب سندیکای کارگران خباز، عده ای از کارفرمایان از فعالین کارگریی که سابقه دفاع از مبارزه طبقاتی کارگران داشتند، شکایت کردند. این امر باعث شد که این چهره های سرشناس کارگری از شهر خارج شوند و سندیکای کارگران خباز عملا" بسته شد.

در سال های بعد، کارگران خباز سقز، مراسم ها و جلسات خود را برای حل مشکلات شان را در خارج از شهر برگزار می کردند. همچنین اعتراض های خود را نسبت به شرایط نا مطلوب کاری شان را به طور انفرادی انجام می دادند که برای کارگران معترض هیچ نتیجه ای حاصل نمی شد. سال ۱۳۷۳ جمع کثیری از کارگران خباز تصمیم گفتند که به هر طریقی که شده سندیکای خود را تاسیس کنند. در این سال، انجمن صنفی کارگران خباز سقز اعلام موجودیت کرد و فعالیت خود را آغاز کرد. نمایندگان کارگران قبل از هر چیز روی چند نکته اساسی تاکید کردند که باید به دست بیاورند:
۱ – بیمه کلیه کارگران در محل کار.
۲ – عقد پیمان دسته جمعی با نماینده کارفرما.
۳ – آموزش کارگران در مورد مسائل کارگری.
۴ – تشکیل کلاسهای نهضت سواد آموزی در سندیکا و زیر نظر هیئت مدیره.

این چهار بند در دستور کار نمایندگان خباز قرار گرفت و برای به دست آوردن آن تلاش های زیادی به عمل آمد.

از همان ابتدای تشکیل انجمن، بارها نمایندگان کارگران از طرف کارفرمایان، مورد حمله قرار گرفتند و آنها  را تهدید می کردند که استعفا دهند. این اقدام  در اراده نمایندگان در دفاع از هم طبقه ای های خود، تاثیری نداشت. کارفرمایان راه دیگری را در پیش گرفتند: عده ای از آنها، این بار از طریق مسئولین امنیتی اقدام کردند و از آنها خواستند که نمایندگان کارگران را به عنوان " کمونیست و کومله و..." تحت پیگرد قضایی قرار دهند. مامورین امنیتی نیز نماینده ها را تحت فشار گذاشتند که استعفا دهند، اما چون نتیجه ای نگرفتند، اداره اطلاعات در سال ۱۳۷۸ اقدام به دستگیری ابراهیم کریمی ، محمود صالحی، محمد عبدی پور و جلال حسینی نمود و آنها مدت زیادی را در بازداشت بسر بردند.

کارگران خباز سقز، اولین کسانی  بودند که بعد از ده ۶۰ مراسم روز جهانی کارگر را به داخل شهر ها هدایت کردند ( ۱۳۷۶ ) و برای اولین بار  مراسم روز جهانی کارگر را به خیابانها شهر آوردند که در این مراسم ده ها نفر از کارگران دستگیر شدند. ( ۱۳۸۳ ) با این پیشینه مختصر می خواهم به اعتراض اخیر کارگران خبازبپردازم .


اعتراض های اخیر کارگران خباز سقز و نتایج آن
    
کارگران خباز سقز هر ساله برای عقد پیمان، با مشکلاتی روبرو بوده اند و نماینده کارفرما هیچ وقت به میل خود حاضر به عقد پیمان با نماینده کارگر نمی شد. چند سال است که این نماینده با حمایت بعضی از مسئولین شهر، حاضر به نشست با نماینده کارگر نبوده و اگر هم در این جلسه شرکت می کرده، بی نتیجه پایان می یافت. این کارشکنی باعث می شد که ابتدای هر سال، بعد از مذاکرات طولانی و یا حتی با اعتصاب کارگران، نماینده کارفرما ناچار می شد که تن به قرارداد و پیمان دسته جمعی بدهد. به همین دلیل در سال های گذشته در مواردی حتی ۶ ماه از سال هم می گذشت، بدون اینکه دستمزد کارگران خباز افزایش داشته باشد.

امسال هم نماینده کارگران خباز سقز از اسفند ماه سال گذشته، از نماینده کارفرما درخواست نمود تا برای عقد پیمان، تشکیل جلسه دهند، اما هر بار نماینده کارفرما از حضور در جلسه امتناع می کرد. به این ترتیب کارگران وقتی سخنان نمایندهای خود را در این باره شنیدند، تصمیم گرفتند که خودشان دست به کار شوند. آنها در محل سندیکا اقدام به تشکیل جلسات نمودند و همه کارگرانی که در مدت ۲۰ روز به آنجا مراجعه کرده بودند، طوماری امضا کردند. پس از آن از بین همکاران خود، چند نفر نماینده را انتخاب نمودند تا برای یک اعتصاب سراسری آنها را رهبری کنند.

 نمایندگان منتخب کارگران خباز در اولین اقدام، اطلاعیه ای صادر نموده و دولت و کارفرمایان را تهدید کردند که درصورت عدم رسیدگی به خواسته های شان، دست از کار خواهند کشید. اولین اطلاعیه و طوماری  که به امضای ۱۳۸ نفر رسیده بود برای  تمام ارگانهای دولتی ارسال شد. بلافاصله نماینده دولت از استان، عازم سقز شد و با نماینده کارگران تشکیل جلسه داد. اگر چه در این نشست، قول افزایش دستمزدها را به کارگران دادند، اما هیچ اقدام عملی جدیی انجام نگرفت.

سرانجام در تاریخ ۲۵/۳/۸۹ اطلاعیه شماره یک از طرف کارگران صادر شد و در آن اعلام کردند که تصمیم گرفته اند در روز ۲۶/۳/۸۹ ساعت ۷ صبح به مدت چند ساعت دست از کار بکشند. مسئولین دولتی در شهر سقز، پس از پخش اطلاعیه، نماینده کارگران را احضار کردند و از آنان درخواست نمودند که اقدام به اعتصاب نکنند تا ما نماینده کارفرما را موظف به امضای پیمان کنیم. این مذاکرات ساعت ها ادامه داشت، اما نتیجه ای حاصل نشد و نماینده کارفرما تن به امضای پیمان دسته جمعی نمی داد.

بعدازظهر روز پنج شنبه صدها کارگر در محل انجمن تجمع کردند و از نمایندگان منتخب خود انتقاد کردند که چرا به وعده وعیدهای مسئولین و کارفرمایان، اکتفا نموده و هیچ اقدامی نکرده اند و در همان روز چند نفر دیگر نماینده انتخاب می کنند تا به جمع نمایندگان قبلی اضافه شوند. غروب همین روز از طرف کارگران اطلاعیه دیگری صادر می شود و در آن اعلام می کنند:"  ما کارگران در روز شنبه مورخه ۲۹/۳/۸۹ ساعت ۶ صبح تا ۱۰ صبح یعنی ۴ ساعت دست از کار خواهیم کشید ". این اطلاعیه سریع و در عرض چند ساعت در تمام کوچه و خیابان های شهر جهت اطلاع مردم نصب شد. ساعاتی بعد، همه جا در میان مردم، بحث از اعتصاب کارگران خباز بود.

به دنبال پخش این خبر در سطح شهر، نمایندگان کارفرما دست به کار شدند و اسامی کارگاه هایی که در روز شنبه ۲۹/۳/۸۹ تعطیل رسمی هستند را به مقام های نیروی انتظامی اعلام کردند. اعلام اسامی این کارگاها به این دلیل بود که اگر هر کارگاه دیگری تعطیل باشد، مجرم شناخته شود و ....

سرانجام روز جمعه مورخ ۲۸/۳/۸۹ در حالیکه همه ارگانهای دولتی تعطیل بودند، در مرکز اداره اطلاعات شهرستان سقز، جلسه ای با حضور نماینده منتخب کارگران خباز و نماینده کارفرمایان تشکیل شد و بعد از چند ساعت گفتگو، ساعت ۹ شب پیمان دسته جمعی برای مدت یک سال به امضای دو طرف رسید.

بعد از امضای پیمان از طرف نماینده کارگران و نماینده کارفرما، " انجمن صنفی کارگران خبازی های سقز و حومه " طی  اطلاعیه ای از کارگران خواست تا به اعتصاب دست نزنند .

  اطلاعیه انجمن صنفی کارگران خبازی های سقز و حومه

ضمن تشکر و قدردانی از کلیه کارگران عزیز خباز به اطلاع کلیه همکاران گرامی ، کارگران خباز می رساند . با توجه به اینکه در تاریخ ۲۸/۳/۸۹ راس ساعت ۹ شب نمایندگان کارگران خباز از طرف انجمن صنفی و نمایندگان کارفرمایان از طرف اتحادیه در خصوص دستمزد سال ۱۳۸۹ به توافق رسیده اند. 
لذا از کلیه کارگران عزیز دعوت به عمل می آید تا طبق روال گذشته به کار خود ادامه داده و جهت تنظیم برگ دستمزد جدید در بعدازظهر روز شنبه مورخ ۲۹/۳/۸۹ و دیگر روزهای آتی به انجمن صنفی مراجعه فرماید.

با تشکر انجمن صنفی کارگران خبازیهای سقز و حومه

قابل ذکر است که شب ۲۸/۳/۸۹ جمع زیادی از کارگران در محل انجمن، منتظر نتیجه مذاکره بودند که بعد از توافق و تنظیم اطلاعیه، سریع و در همان شب به دست کارگران رساندند و یا اطلاعیه را داخل مغازه های نانوایی انداختند، تا صبح که کارگران جهت کار مراجعه می کنند آن را ببینند.

به این ترتیب کارگران برنده این میدان مبارزه نابرابر بودند. از سویی کارگرانی که به جز نیروی کارشان، هیچ چیزی در اختیار نداشتند و از سوی دیگر دولت، اداره کار، فرمانداری، اتحادیه کارفرما و نیروی انتظامی قرار داشتند که ازهر نظر دارای قدرت بودند.

اما کارگران تنها با اتحاد و یکپارچه بودن خود در برابر بی عدالتی پیروز شدند. من این موفقیت را به کلیه کارگران خباز و نمایند گان آنها، تبریک می گویم و آرزو دارم که همیشه و در هر حال سر بلند و پیگیر برای احقاق حق محرومان باشند.

 محمود صالحی
۵ تیر ۱۳۸۹

برگرفته از:



زير پا گذاردن تعهدات جهانی توسط امپرياليستها



قطعنامه تحريم غير قانونی ايران بر خلاف ادعای همدستان امپرياليستها و دشمنان مردم ايران عليه رژيم جمهوری اسلامی نيست؛ عليه مردم ايران است. امپرياليستها با گردن کلفتی و جاهل مسلکي، با تهديد و ارعاب، مردم ممالک کوچک را به کشتار جمعی محکوم می کنند. آنها همين کار را با کوبای انقلابی کردند؛ با کره شمالی می کنند؛ با نيکاراگوئه انقلابی کردند؛ با اتحاد جماهير شوروی آنروزی که سوسياليستی بود کردند؛ با کشور عراق کردند؛ با نوار غزه می کنند و امروز نيز نوبت به ايران افتاده است. يا بايد به نوکری امپرياليستها تن در داد و ايران را مانند زمان شاه به جولانگاه امپرياليسم بدل کرد و يا امپرياليستها از مردم ايران بر اساس همان قانون قصاص چشم در مقابل چشم، دندان در مقابل دندان، انتقام می گيرند. حزب کار ايران(توفان) تحريم اقتصادی ايران را يک عمل غيرقانوني و ضد انسانی ارزيابی کرده، آنرا قويا محکوم می کند. حزب ما از حق تعيين سرنوشت مردم ايران بدست خودشان و نه بدست امپرياليستها دفاع می کند و حقوق مردم ايران را حقوق اقليت حاکم بر ايران نمی داند. ايران و مردم آن پابرجا مانده اند و باز می مانند و اين رژيمها هستند که ميرا و رفتنی اند و رژيم جمهوری اسلامی تافته جدا بافته ای نيست. 

شورای امنيت سازمان ملل متحد با فشار و زورگویی آمريکا بر اعضاء اين شورا و زد و بند با چين و روسيه عليرغم مخالفت برزيل و ترکيه و رای ممتنع لبنان، ايران را به صورت غيرقانونی محکوم کرد و تحريمهای جديدی را عليه مردم ايران به تصويب رسانيد. آمريکا می خواهد مانند اسرایيل که به مردم فلسطين در نوار غزه گرسنگی می دهد به مردم ايران نيز گرسنگی دهد تا به خيال خودش با ايجاد نارضایی عمومی در ايران، زمينه تغيير رژيم را فراهم آورد.

اين تحريمها برخلاف آنچه که ادعا می شود که گويا بر ضد رژيم جمهوری اسلامی است، برضد مردم ايران و برضد منافع کشور ماست. امپرياليستها با اين اقدام پيمانهای جهانی را از مضمون خود تهی کرده و شورای امنيت سازمان ملل را به ابزاری بدل کرده اند تا پيمانهای جهانی را با فشار آمريکا و با رای خود پس از تصويت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد بی اعتبار کنند. 

۱۲۰ کشور جهان حمايت خود را از ايران در مورد استفاده صلح آميز از انرژی هسته ای اعلام کردند. اين حمايت در عين حال حمايت از يک اصلی است که برای همه ممالک جهان اعتبار دارد. کشورهایی که حق ايران را برسميت می شناسند در واقع از حقوق خود نيز دفاع می کنند و می فهمند که آمريکایيها قصد دارند اين حقوق قانونی را که برای همه اين ممالک معتبر است نه تنها برای ايران که در خدمت انحصاری کردن توليد انرژی هسته ای در جهان برای همه ممالک دنيا لگد مال نمايند.
بارها دولت ترکيه و برزيل به اين حق مسلم ايران تکيه کرده و اقدامات زورگويانه امپرياليستها را غيرقابل قبول دانستند.

مطبوعات مدافع منافع آمريکا می نويسند: «شورای امنيت سازمان ملل تاکنون طی شش قطعنامه و از آن چهار قطعنامه تحريمی از ايران خواسته با تعليق غنی سازی اورانيوم صحت صلح آميز بودن فعاليت های اتمی خود را به جامعه جهانی ثابت کند».

طرح چنين خواستی به اين مفهوم است که ايران برای اثبات اهداف صلح آميزش بايد از حق مسلم خود که حق غنی سازی اورانيوم است و در پيمان منع گسترش سلاحهای هسته ای عنوان شده و مورد تایيد همه اين ممالک قلدر نيز به صورت ظاهر بوده است، صرفنظر کند. در حاليکه اين ممالک دروغگو و غير قابل اعتماد، چنين خواستی را از ايران طلب می کنند در عين حال به موازات آن مدعی می شوند که آنها حق ايران را در غنی سازی اورانيوم، برای مقاصد صلح آميز به رسميت می شناسند. سياست امپرياليستها، سياست رياکارانه و يک بام و دو هواست. به رسميت شناختن حق مسلم ايران در تلغيظ اورانيوم به مفهوم مجاز بودن غنی سازی اورانيوم و برسميت شناختن اين حق است. حقی که نتوان از آن استفاده کرد، حق نيست؛ کلاه برداری است.

در اين قطعنامه غيرقانونی، مفادی به چشم می خورد که به بهترين نحوی ثابت می کند که اهداف شوم امپرياليستها فقط جلوگيری از غنی سازی اورانيوم در ايران نيست. آنها قصد دارند توان نظامی و اقتصادی ايران را آن چنان تضعيف کنند تا تمام زمينه ها برای خرابکاری در ايران، تجزيه ايران، تجاوز به ايران و تلاش برای برپایی يک انقلاب مخملی و نظاير آنها و به قول خودشان ايجاد نارضایی عمومی فراهم شود.

به همه کشورها دستور داده اند که تمام محمولاتی را که به مقصد ايران صادر می شوند بازرسی کنند. هر آنچه مربوط به صنايع اتمي، کالاهای دو منظوره، موشکی و يا نظامی است توقيف و يا نابود نمايند و خسارتی نيز به ايران از بابت نابودی اموالش نپردازند. اين عمل، يک راهزنی جهانی و زورگویی غير قابل تحمل و اعلام صريح جنگ به ايران است. اين کشورها می توانند کالاهای ايران را ضبط کرده و مدعی شوند که آنها را نابود کرده اند. شورای امنيت راه دزدی و راهزنی به همه ممالک را ياد می دهد. بنابراين قطعنامه، ممالک جهان حق دارند در آبهای آزاد جلوی آزادی کشتيهای ايرانی را بگيرند و با تفسير و ادعاهای دروغين خويش هرنوع کالایی را که به مقصد ايران می رود به بهانه کالاهای ممنوعه و يا دو منظوره نابود کنند. دولت فاشيستی اسرایيل از ورود سيمان به نوار غزه که بخشی از خاک فلسطين است و نه اسرایيل به صورت غيرقانونی به عنوان اينکه سيمان يک کالای دو منظوره است و با آن می توان سکوی پرتاب موشک ساخت، جلوگيری می کند. آنها از ورود آهن به نوار غزه جلوگيری می کنند و مدعی می شوند که از آهن می شود سلاح نظامی تهيه کرد. اينکه کالاهای دو منظوره چه کالاهایی هستند، تعريف حقوقی ندارد، فقط تعريف سياسی ـ نظامی دارد و راه خودسری و زورگویی را باز می کند. همين خوابی را که اسرایيل در مورد نوار غزه ديده است، در مورد ايران متحقق می کنند. البته روشن است که همه ممالک جهان دارای امکانات و توانایيهايی نيستند که کشتيهای ايران را در آبهای آزاد جهان مورد بازرسی و توقيف و نابودی قرار دهند. بسياری از ممالک اساسا منافعی در اين مساله ندارند؛ ولی اين تصميم غيرقانونی اين حق ويژه و فاشيستی را به ممالک امپرياليستی نظير آمريکا، آلمان، فرانسه، انگلستان، ايتاليا، استراليا، کانادا، روسيه و ... می دهد که با ناوگان دريایی خويش به راهزنی دريایی بپردازند و منافع ملی ما را در آبهای آزاد جهان، در کانال سوئز، در دريای سياه، در سواحل عدن، در تنگه سوماترا و ... لگد مال کنند.

اوباما در پی تصويب اين قطعنامه غيرقانونی گفت: «اين قطعنامه شديدترين تحريمها را عليه ايران اعمال خواهد کرد و حاوی پيام آشکار و بدون ابهامی در خصوص توافق و تعهد جامعه جهانی برای جلوگيری از گسترش سلاحهای اتمی است؛ تحريمهای جديد برنامه هسته ای و موشکی و برای نخستين بار برنامه ی متعارف نظامی ايران را نيز هدف قرار داده است». 

وی به دروغ مدعی شد: «ايران تنها عضو و متعهد به ان. پی. تی. است که هنوز نتوانسته صحت صلح آميز بودن فعاليتهای اتمی اش را به آژانس بين المللی انرژی اتمي، ثابت کند».

پيام آقای اوباما روشن است. آقای اوباما مردم فريب است؛ زيرا بايد بياد بياورد که اين امپرياليست های آمريکایی بوده اند که برای مقاصد جنگ طلبانه دو بار بمب اتمی را بکار برده و صدها هزار نفر را خاکستر کرده اند. اين امپرياليست های فرانسه و آمريکا و اسرایيل بوده اند که ايران را به جنگ سوم و حتی در صورت لزوم به استفاده از بمب اتمی تهديد کرده اند و اين در حالی است که ايران کسی را به نابودی با بمب موهومی اتمی که به پايش می نويسند تهديد نکرده است. و باز همين آقای اوباما با لحن تهديد آميزی می گويد: «دولت ايران بايد متوجه شود که امنيت واقعی از طريق سلاح هسته ای به دست نمی آيد که تهران از طريق تعهد به قوانين بين المللی و ثابت کردن نيت صلح آميز خود می تواند به امنيت واقعی برسد».

حرفهای پوچ آقای اوباما و رابرت گيتس وزير جنگ آمريکا را می توان ادامه داد. حرفهایی که تنها سياهه ای از اتهامات غير قابل اثبات است که به دنبال هم آورده می شوند.

به اين سخنرانی آقای اوباما توجه کنيد. جالب اينکه با دروغ حق مسلم ايران در زمينه غنی سازی اورانيوم را «جلوگيری از گسترش سلاحهای اتمی» جا می زند. هنوز برادری را ثابت نکرده، برابری را می طلبد. اين ادعا را کسانی می کنند که در زمان جرج دبليو بوش با دولت هندوستان، پيمانهای تقويت فن آوری هسته ای امضاء کرده اند؛ پاکستان و اسرایيل اتمی که هيچکدام قرارداد منع گسترش سلاحهای هسته ای را امضاء نکرده اند صميمي ترين متحد آنهايند و به آنها برای رفع ابهام در صنايع نظامی هسته ای شان ابدا فشاری وارد نمی آورند. سخنان اوباما همان سخنان اپوزيسيون خائن ايران است که بجای دفاع از حق مسلم مردم ايران به دروغ متوسل شده و از بمب اتمی آخوندها سخن می راند تا خلط مبحث کند. اين شستشوی مغزی دادن در خدمت منافع صهيونيسم جهانی است و با اشاره آنها انجام می شود. اين نوع تبليغات بی پايه و بی سند تنها فرار از بحث واقعی و اتخاذ تصميم صريح بوده و راه فرار را برای بزدلان سياسی باز می گذارد.

دولت روسيه که بعد از انتخابات تقلبی در ايران و اعتراضات ميليونی مردم فورا احمدی نژاد را به مسکو دعوت کرد و حمايت خويش را از وی اعلام نمود حال روشن می شود که در حقيقت قصد داشت زهر چشمی از آمريکا بگيرد و سقف درخواستهای خويش را در نزد اوباما افزايش دهد. روسيه مانند هميشه با زدو بند با آمريکا به تعهداتی که نسبت به ايران داشت، عمل نکرد. روسيه با ايران پيمانی امضاء کرده بود که به موجب آن به ايران موشکهای روسی اس ۳۰۰ تحويل دهد. اين موشکها صرفا جنبه تدافعی داشته و برای حفاظت از حملات اسرایيل و آمريکا به تاسيسات هسته ای ايران مورد نياز بود. دولت آمريکا و اسرایيل به دولت روسيه فشار آوردند که از تحويل اين سلاحها به ايران خودداری کند. در آن هنگام، استدلال روسها اين بود که ما بايد به تعهدات خودمان احترام بگذاريم و قراردادی را که با ايران بسته ايم اجراء کنيم و تاکيد می کردند که اين موشکها صرفا جنبه دفاعی دارد و امنيت هيچ کشوری را به خطر نمی اندازند. در هنگام تصويب قطعنامه تشديد تحريمها عليه ايران، سخنی از تحويل موشکهای اس ۳۰۰ به ايران مطرح نشد. گرچه در اين قطعنامه، ورود کالاهایی که در صنايع موشکی به کار می رود به ايران ممنوع اعلام شده، ولی دولت روسيه با به نعل و به ميخ زدن مدعی شد که چون قرارداد با ايران قبل از تحريم اقتصادی اخير بسته شده شامل قراردادهای گذشته که اعتبار خويش را حفظ کرده اند، نمی شود. ولی اخيرا دولت روسيه حرف خود را پس گرفته و از تحويل سلاحها به ايران، خود داری کرده است. اين اقدام روسيه که در همدستی با امپرياليست های آمريکا صورت می گيرد، گويای آن است که قراردادهای بين المللی، چنانچه فشار و زور بدنبالش نباشد ارزش اجرایی ندارد. از اين گذشته، روسيه با اين اظهارات ضد و نقيض خويش راه مصالحه با آمريکا و تحت فشار گذاشتن ايران را باز می گذارد. آنها به حسب وضعيت سياسی در آينده نزديک می توانند با اشاره به اين گفتار ضد نقيض مدعی شوند که می خواهند موشکهای اس ۳۰۰ را به ايران تحويل دهند زيرا نفس تحريمها شامل قراردادهای منعقده در قبل از تحريم نمی شود. همين يک نمونه نشان می دهد که دولتهای بزرگ جهان به تعهدات خويش عمل نمی کنند و اين در حالی است که ديگران را متهم می کنند که به تعهدات جهانی احترام نمی گذارند. دولتی که برپايه پيمان موجود با ايران موظف بوده موشکهای اس ۳۰۰ را به ايران تحويل دهد و از تحويل آن سرباز می زند، چگونه می تواند دولت مورد اعتمادی باشد، بطوريکه ايران خود را متعهد گرداند ۱۲۰۰ کيلوگرم اورانيوم غنی شده خويش را برای تبديل به ميله های سوخت هسته ای در اختيار وی قرار دهد و اعتماد داشته باشد که آنها را به صورت ميله های سوخت بی کم و کاست پس می گيرد؟

قدری در متن قطعنامه ضد ايرانی دقيق شويم. در اين قطعنامه صدور کالاهای نظامی از قبيل تانک و سلاحهای متعارف نظامی به ايران نيز ممنوع شده است. می توان مدعی شد که صدور اورانيوم به ايران و يا تقويت صنايع موشکی که می تواند در آينده نه چندان نزديک کلاهکهای اتمی حمل کند با مجموعه استدلالات عوامفريبانه امپرياليستها مبنی بر اينکه ايران در پی ساختن بمب اتمی است در تناقض قرار نمی گيرد ولی ارسال تانک و توپ به ايران چگونه امنيت آمريکا را به خطر می اندازد و چه ربطی به غنی سازی اورانيوم دارد؟ 

متن قطعنامه افشاگر آن است که هدف آمريکا و اسرایيل اساسا مساله غنی سازی اورانيوم در ايران نيست. دولت ترکيه افشاء کرد که تماس آنها با ايران توسط درخواست کتبی آقای اوباما و با توافق کامل با آمريکا صورت گرفته است. دولت برزيل نيز پادرميانی خويش را در جهت همان سياستی می دانست که آمريکایی ها پيشنهاد کرده بودند و با آنها در اين باره صحبت کرده بود. ولی زمانيکه ايران برخلاف انتظار امپرياليستها با تبادل اورانيوم موافقت کرد بيکباره آمريکایی ها به زير همه آن چيزهایی زدند که با ترکيه و برزيل و در آژانس انرژی اتمی به توافق رسيده بودند. آمريکایيها انتظار نداشتند که ايران به اصل تبادل اورانيوم تن در دهد و می خواستند با اين مانور فشارهای غيرقانونی خويش را بر ايران توجيه کرده و افزايش دهند. توافق تهران، آمريکا را بی آبرو کرد و مجبور نمود دست خود را رو کند.

 حقيقت اين است که امپرياليست آمريکا مشکل ديگری دارد و با مجموعه سياست خارجی رژيم جمهوری اسلامی موافق نيست. آنها تنها با يک تغيير اساسی در کليت سياست خارجی ايران سر توافق دارند. ايران بايد سياستش را در مورد اسرایيل و فلسطين و عراق و افغانستان، در آمريکای جنوبی و آفريقا در خدمت منافع آمريکا و اسرایيل تغيير دهد. مساله انرژی هسته ای تنها بهانه ای برای تبليغات در دست آمريکاست. تغيير اين سياست آن نيست که مثلا ايران در امور داخلی عراق دخالت نکند و در اين عرصه با آمريکا همکاری کند، خواست آمريکایی ها همانطور که بارها اعلام کرده اند اين است که ايران در مبارزه ضد ”تروريسم” شرکت فعال داشته باشد و با آمريکایيها در سرکوب مبارزه مردم عراق فعالانه دخالت کند. آمريکا به گماشته نياز دارد.

اينکه ارسال سلاحهای متعارف به ايران ممنوع شده است، باک آن می رود که ايران اين سلاحها را در اختيار مردم فلسطين و لبنان قرار دهد. ولی فراموش نکنيم و امپرياليست جنايتکار را بشناسيم. کسی که انگشتش را به امپرياليست ها بدهد دستش را هم خواهد داد. کسی که کمر خم کرد و به رکوع رفت بايد به سجود هم برود.

امپرياليستها به اين هم قناعت نکرده اند. اتحاديه اروپا می خواهد جدا از تصميم سازمان ملل تحريمهای جديدی عليه ايران وضع کند. پديده جالبی است و امپرياليستها آنرا بسيار طبيعی جلوه می دهند؛ در حالی که اين کار اصلا طبيعی و قانونی نيست.

اتحاديه اروپا در واقع خودش را به يک سازمان ملل متحد جديدی تبديل می کند که بر بالای سر سازمان ملل کنونی است. هر چه را شورای امنيت نتوانست به تصويب برساند، اتحاديه اروپا خودش به تصويب می رساند و بدان عمل می کند. آيا در جامعه جهانی می شود عده ای از ممالک پاره ای ديگر را بدون مبنای حقوقی محاصره اقتصادی کنند و نظرات سياسی خود را به آنها تحميل نمايند؟ طبيعتا اين کار فاقد مبنای حقوقی است و ارزش جهانی نخواهد داشت ولی اينجا سخن بر سر سياست است و نه حقوق و سياست امپرياليستها بر اين قرار دارد که مردم ايران را تحت فشار بگذارند. جالب اين است که "جامعه جهانی" به اين تصميم اروپا اعتراضی ندارد. آنها به محاصره غزه نيز اعتراض نداشتند و سالها کشتار قومی مردم را در آنجا تحمل کردند و می کنند.

مشکل اساسی که کشور ما با آن روبروست، صرفا دسيسه و فشارهای امپرياليستها نيست. اين فشارها هميشه بوده و در آينده نيز خواهد بود. امپرياليستها از آمريکا و روسيه گرفته تا اروپا و سايرين در پی غارت جهان و تامين منافع سرمايه داری جهانی اند. مشکل ميهن ما، رژيم ضد مردمی حاکم بر آن است. نه با رجز خوانی و نه با رشوه دادن نمی شود به مقابله با امپرياليسم رفت. بايد ماهيت امپرياليسم را شناخت تا بتوان بر دشمن غلبه کرد. اين رمز پيروزی در هر جنگی است. بدون شناخت دشمن امکان پيروزی موجود نيست. برای حفظ منافع ملی و مقابله با امپرياليسم بايد توده های مردم را بسيج کرد؛ آنها را آگاه نمود و با شفافيت در سياست رفتار کرد تا اعتماد مردم برای مقاومت جلب گردد و توانایی مقاومت در ميان آنها با آگاهی به ماهيت دسيسه های امپرياليستی فراهم آيد. برای تامين اين وضعيت بايد آزاديهای دموکراتيک برسميت شناخته شده و در جامعه متحقق شوند، بايد احزاب و سازمانهای سياسی آزاد شوند و حق فعاليت اجتماعی داشته باشند؛ بايد حقوق بشر برسميت شناخته شود و تساوی حقوق زن و مرد بر قرار گردد؛ بايد اتحاديه های کارگری و صنفی آزاد باشند و مطبوعات حقايق را به ميان مردم برند. مردميکه تا کنون چند انقلاب و جنگ و کودتا را به پشت سر گذارده و تجارب گرانبهایی در اين دورانها کسب کرده اند و با سينه های سپر کرده به جلوی گلوله می روند تا بهای کسب آزادی و دموکراسی را بپردازند، مسلما تکيه گاه محکمی برای استقلال، آزادی و تماميت ارضی ايران خواهند بود. رژيمی که به مردم تکيه نکند، رياکاری کند، دروغ بگويد به عقب مانده ترين اقشار و احساسات زنگارگرفته مذهبی تکيه کند؛ سرکوب و شکنجه و اعدام را در دستور روز کار خود قرار دهد و سی سال در ايران حکومت نظامی برقرار کند و از مردمش بترسد و قوای مملکت را ناشی از ملت نداند و ناشی از ماليخوليای ولی فقيه بداند که امر الهی را اجراء می کند، نمی تواند برای مدت طولانی دوام بيآورد. بدون پايگاه مردمی نمی توان به جنگ امپرياليستها رفت. تنها نيروی خلق يک نيروی لايزال است و کسی را امکان غلبه بر آن نيست. دفاع از حقوق مسلم مردم ايران زمانی يک دفاع واقع بينانه، عميق و از صميم قلب است که با حضور آگاهانه مردم باشد و از حمايت عمومی برخوردار باشد. وگرنه چگونه می توان بدون مردم، عليه مردم از حقوق مسلم آنها دفاع کرد. اين دفاع با بن بست روبرو می شود. رژيمی که از بسيج مردم بترسد نمی تواند در عمل از حق مسلم آنها دفاع کند. اين حقيقت را امپرياليستها نيز می دانند اين است که بر نارضایی عمومی مردم سرمايه گذاری می کنند. اين آخرين هشدار است.

مشکل اساسی که کشور ما با آن روبروست، صرفا دسيسه و فشارهای امپرياليستها نيست. اين فشارها هميشه بوده و در آينده نيز خواهد بود. امپرياليستها از آمريکا و روسيه گرفته تا اروپا و سايرين در پی غارت جهان و تامين منافع سرمايه داری جهانی اند. مشکل ميهن ما، رژيم ضد مردمی حاکم بر آن است. نه با رجز خوانی و نه با رشوه دادن نمی شود به مقابله با امپرياليسم رفت. بايد ماهيت امپرياليسم را شناخت تا بتوان بر دشمن غلبه کرد. اين رمز پيروزی در هر جنگی است. بدون شناخت دشمن امکان پيروزی موجود نيست. برای حفظ منافع ملی و مقابله با امپرياليسم بايد توده های مردم را بسيج کرد؛ آنها را آگاه نمود و با شفافيت در سياست رفتار کرد تا اعتماد مردم برای مقاومت جلب گردد و توانایی مقاومت در ميان آنها با آگاهی به ماهيت دسيسه های امپرياليستی فراهم آيد. برای تامين اين وضعيت بايد آزاديهای دموکراتيک برسميت شناخته شده و در جامعه متحقق شوند، بايد احزاب و سازمانهای سياسی آزاد شوند و حق فعاليت اجتماعی داشته باشند؛ بايد حقوق بشر برسميت شناخته شود و تساوی حقوق زن و مرد بر قرار گردد؛ بايد اتحاديه های کارگری و صنفی آزاد باشند و مطبوعات حقايق را به ميان مردم برند. مردميکه تا کنون چند انقلاب و جنگ و کودتا را به پشت سر گذارده و تجارب گرانبهایی در اين دورانها کسب کرده اند و با سينه های سپر کرده به جلوی گلوله می روند تا بهای کسب آزادی و دموکراسی را بپردازند، مسلما تکيه گاه محکمی برای استقلال، آزادی و تماميت ارضی ايران خواهند بود. رژيمی که به مردم تکيه نکند، رياکاری کند، دروغ بگويد به عقب مانده ترين اقشار و احساسات زنگارگرفته مذهبی تکيه کند؛ سرکوب و شکنجه و اعدام را در دستور روز کار خود قرار دهد و سی سال در ايران حکومت نظامی برقرار کند و از مردمش بترسد و قوای مملکت را ناشی از ملت نداند و ناشی از ماليخوليای ولی فقيه بداند که امر الهی را اجراء می کند، نمی تواند برای مدت طولانی دوام بيآورد. بدون پايگاه مردمی نمی توان به جنگ امپرياليستها رفت. تنها نيروی خلق يک نيروی لايزال است و کسی را امکان غلبه بر آن نيست. دفاع از حقوق مسلم مردم ايران زمانی يک دفاع واقع بينانه، عميق و از صميم قلب است که با حضور آگاهانه مردم باشد و از حمايت عمومی برخوردار باشد. وگرنه چگونه می توان بدون مردم، عليه مردم از حقوق مسلم آنها دفاع کرد. اين دفاع با بن بست روبرو می شود. رژيمی که از بسيج مردم بترسد نمی تواند در عمل از حق مسلم آنها دفاع کند. اين حقيقت را امپرياليستها نيز می دانند اين است که بر نارضایی عمومی مردم سرمايه گذاری می کنند. اين آخرين هشدار است.


نقل از توفان، ارگان مرکزی حزب کارايران شماره ۱۲۴ تير ماه ۱۳۸۹ 

برگرفته از تارنگاشت «روشنگری»

این نوشتار، در برخی جاها، بویژه در نشانه گذاریها، اندکی ویرایش شده است. برجسته نمایی ها، همه جا، از اینجانب است.      ب. الف. بزرگمهر

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!